Akademik hayat, geçmiş yıllarda çok içine kapalı bir komün olurken, toplumsal medyanın gelişmesi, üniversite sayısının artmasıyla giderek daha bilinen bir ortam halini aldı. Geçmiş yıllarda akademisyenlik, daha seçkin bir meslek kabul edilirken, her meslekte görülen nitelik erozyonuna uğraması bir yana ‘kast’ sisteminden bir şey kaybetmediği görüldü.
Bir doktora öğrencisini anlattıkları ve ‘zengin babası’ olmayanlara tavsiyeleri, kültür ve eğitim düzeyi yüksek olduğu düşünülen bu kesimde yapılanlar hakkında düşündürdü.
Kaynak: https://twitter.com/krtglueg/status/1…
Tarihten tıpa, hukuktan kimyaya, iktisattan görsel sanatlara üniversite eğitiminde yeterli üniversite, hakikat kısım kadar, konusuna hakim, eğitimi ve öğrencilerini seven hocalar da kıymetlidir.
Eğitimin giderek ticarete dönüştüğü günümüzde, üniversite sayılarının artması nicelikle birlikte niteliği getirmeyebiliyor. Uzun vakittir eğitim kaliteleri tartışılan üniversitelerde öğretim üyelerinin maaşları kadar iş hayatına atılırken ve çalışırken yaşadıkları zorluklar da ilgi çekiyor.
Profilinde İslam İdeolojisi doktora öğrencisi olduğunu belirten “@krtglueg” nickli Twitter kullanıcısı akademisyenlikle ilgili o denli şeyler yazdı ki sorunun yalnızca maaş olmadığı görüldü. Kapak fotoğrafındaki gönderme de dikkat çeken kullanıcı, “Okumanın, akademik gayretin maddi hiçbir yararını görmedim.” diye başladığı paylaşımıyla düşündürdü.
“Ailen güçlü değilse, çevren yoksa bu işlere girme.”
29 yaşındayım, elde avuçta bilgiden diğer hiçbir şey yok. Ortada bir özel ders açıp insan bulabilirsen para gelir, yoksa o da gelmez. Tercih devrindeki ve üniversitedeki arkadaşlarıma tavsiyemdir, baban güçlü değilse, sağlam alaka ağın yoksa akademi senin işin değil. Binde birlik şanslı kesite girmen gerekir.
“O kadar da olmaz diyordum. O kadarı az, daha fazlası var.”
Bizi yönlendiren yoktu, ailede birinci kere ben bu süreçlerde yer aldığım için bir biçimde olur ülküsüyle yola çıktım. Akademide torpil kelamlarına insanların birçoklarının “kendi başarısızlıklarını örtme” teşebbüsü üzere bakıyordum. O kadar da olmaz diyordum. O kadarı az, daha fazlası var.
Akademide söylenenlerin fazlası var derken, “87 ales, 96 lisan puanıyla Edirne’den Kars’a hiçbir takım bulamadım” diye de ekledi.
Bu ülkede 87 ales, 96 lisan puanıyla Edirne’den Kars’a hiçbir takım bulamadım. Kadro bulan çok değerli arkadaşlarım çeşitli mobbinge uğradı. Sakın ola ümitlenme, üç beş istisna örneğe kanıp ben başarırım deme. O inancı ben taşıyordum, o yüzden formasyon bile almamıştım.
“Köpeklerin bisküvilerle beslendiği bir dünyada aç bir aydın, aç bin aydın..”
En az 8-9 yıldır her gün ortalama saatlerce okuyorumdur. Karşılığı Cemil Meriç’in şu kelamı oldu: “Köpeklerin bisküvilerle beslendiği bir dünyada aç bir aydın, aç bin aydın..” Kuşkusuz bir nebze abartı var bu kelamda, çok şükür kendimizi yönetim ediyoruz, lakin daima bir sonraki ayın korkusuyla. Bu süreçteki yıpranmışlığı bilmeyenler asla anlayamazlar.
“Birçoğu antidepresan kullanan, ruhsal olarak yıpranmış beşerler. Bu ülkenin mi yoksa akademinin genel hali mi bu bilmiyorum.”
Doktorada olan birçok arkadaşım da misal süreçleri yaşıyorlar. Birden fazla bu süreçte en sevdiği işi bırakmak zorunda kalıyor. Birçoğu antidepresan kullanan, ruhsal olarak yıpranmış beşerler. Bu ülkenin mi yoksa akademinin genel hali mi bu bilmiyorum. Ancak şu bir gerçek, hayatta şu anki pozisyonunu belirlemede sınıf ve kimlik bağları hala en aktif faktör. Bunu dikkate almazsan hayat sana zorla aldırır.
Bu müşahedeler ve yaşanmışlıklara dair beyin yakan yorumlar da görürken,
Eğitim ve okuduğunu manaya hakkında da düşünülmesi gerekiyordu.
Özellikle eğitim ne bu halde diye de düşünmemiz gerekirken,
Tweetin altında yüklü olarak
Aynı kaygıdan muzdarip başarılı ve çalışkan lakin hayal kırıklığıyla bezeli öğrenciler görmek
İşin üzücü kısmı oluyordu.
Siz Türkiye’de akademisyenlikte yaşananların başka dallardan farklı olduğun düşünüyor musunuz?
Kendisi de bunu yaşamış insanları akabinde gelenlere yaptıkları hakkında ne düşünüyorsunuz?
