”İnsanın keşfedip bulabileceklerinin bir hududu var mıdır?” sorusu bir kez de olsa hepimizin aklından geçmiştir. Bu soru insanlık tarihinin en derin sorularından biridir. Pekala sahiden de biz insanların keşfedebileceklerinin bir sonu var mıdır?
Kaynak: https://www.youtube.com/watch?v=uzkD5…
Biz beşerler daima daha fazlasına ulaşmayı istemeye yatkın varlıklarız. Pekala hayatta asla ulaşamayacağımız bir çizgi var mı?
Cevap evet. Beşerler her ne kadar birçok şeye ulaşabilme kapasitesine sahip olsa da yapabileceklerimizin ve ilerleyebileceğimiz noktaların bir sonu var.
Biz beşerler gece gökyüzüne baktığımızda sonsuza kadar orada olacağını düşünebiliriz. Yıldızlar doğar ve döngüsel bir biçimde ölür üzere görünür. Lakin durum bu türlü değil.
Örneğin Samanyolu’na bakalım. Çapı 200.000 ışık yılına kadar uzanan ve 100 ila 400 milyar ortasında yıldız içeren bir yapıdır. Burada her yıl kaç yıldızın doğduğunu düşünüyorsunuz? Binlerce mi yoksa milyonlarca mı?
Cevap 3! Yılda yaklaşık üç yeni yıldız doğar.
Evrende var olacak tüm yıldızların %95’i aslında doğmuş durumda ve biz yıldız oluşum çağının sonuna çok yakınız. Yeni yıldızların oluşumu da yavaşlamaya devam edecek.
Ancak bundan çok daha fazlası var ve görünüşe nazaran cihan bizden uzaklaşıyor.
Dahası toplamda biz insanların gözlemleyebildiği kadarıyla cihanı oluşturan yaklaşık iki trilyon galaksi var fakat ne yazık ki ışık suratında seyahat edebilsek bile görebildiğimiz galaksilerin %94’ü bizim için sonsuza kadar ulaşılamaz durumda.
Açık olan tek bir gerçek biz insanların görüp ulaşabileceklerinin bir hududu olması.
Bunun kanısı her ne kadar ürkütücü olsa da insanların keşfedebileceğinden çok daha fazla gezegen var.
Peki ya neden bu gezegenlere asla ulaşamıyoruz?
Bunun için çok çok geriye gitmemiz gerekiyor zira gezegenlerin varoluş sebebi Büyük Patlama ile alakalı.
Büyük Patlama’dan ortalama yaklaşık 136 saniye sonra dünya çok küçük bir güç kabarcığıydı.
Ancak büsbütün homojen değildi, birtakım kısımları başkalarından biraz daha ağırdı ve bu büyük sonuçlar doğurdu.
Kozmik şişme ismi verilen bir süreçte ise gözlemleyebildiğimiz cihan bir trilyonda bir saniyede bir mermerin boyutundan trilyonlarca kilometrelik bir boyuta süratle genişledi.
Bu o kadar süratli oldu ki yoğunluktaki bu küçük farklar atomaltı uzaklıklardan galaktik uzaklıklara uzadı. Bu yüzden cihan daha ağır ve daha az ağır bölgelerden oluluyor.
Bu karanlık ceplerin içindeki yerçekimi galip geldi ve vakitle kümeler halinde bildiğimiz ve bilmediğimiz galaksilere dönüştüler.
Ancak ağır ceplerin dışında uzayın genişlemesi hiçbir vakit durmadı. Bu da Mahallî Grup’un bir sürü şeyle çevrili olduğu manasına geliyor.
Ancak bu yapılar ve galaksiler bizimle yerçekimsel olarak bağlı değiller.
Evren genişledikçe bizim ve öteki yerçekimsel cepler ortasındaki aralık daha da artıyor.
İşin daha da değişik yanı bugün görebildiğimiz galaksilerin çoktan kaybolmuş olması.
Peki kayboldularsa onları nasıl görüyoruz dediniz değil mi? Onları ışık sayesinde görebiliyoruz. Ve ışık kainatta seyahat etmek için vakte muhtaçlık duyuyor böylelikle her saniye ışık bize trilyonlarca galaksiden ulaşıyor.
