İnsanlık Tarihinin Karanlık Yüzü: Sizi Bedeninizin Derinliklerine Kadar Ürpertecek 10 Antik Mısır Uygulaması

Eski Mısır hakkında en çok bilinen geleneklerden biri, meyyit kişiyi öbür dünyadaki seyahatine hazırlamak için yapılan mumyalamadır. Mısırlılar, ruhun sonsuzluğuna inanıyordu. Bu yüzden ölülerin seyahatine devam etmek için fizikî bir vücuda muhtaçlığı olduğunu düşünüyorlardı.

Mumyalama sistemi, beyin de dahil olmak üzere iç organların burun deliklerinden çıkarılmasını ve akabinde bedenin bir tuz ve bitki karışımı ile kurutulmasını içeriyordu. Ceset daha sonra keten bandajlara sarılırdı ve bir mezara yerleştirilirdi.

Mumyalar ekseriyetle mücevher ve mezar eşyalarıyla süslenirdi ve mezarlar, ölenlerin öbür dünyada kullanmaları için yiyecek ve öteki eşyalar ile doldurulurdu.

Eski Mısır’da kraliyet ailesi üyelerinin kardeşleri ve öbür yakın akrabalarıyla evlenmeleri yaygındı. Bu, kraliyet soyunu saf tutmak ve ailenin tanrısallığını korumak için yapılırdı. 

Örneğin, Kral Tut olarak bilinen Kral Tutankamon, babası ve babasının kız kardeşi ortasındaki ensest evliliğin sonucuydu.

Daha şaşırtan ise kraliyet üyeleri ortasındaki ensest evlilik geleneği, İnkalar ve Avrupa’nın Habsburgları üzere öbür eski kültürlerde de yaygındı.

Hayvan kurban etmek, eski Mısır dininde yaygın bir uygulamaydı ve rableri yatıştırmanın ve onların rahmetlerini kazanmanın bir yolu olarak görülüyordu. Eski Mısırlılar, çok ilahlı bir din olan ilah ve tanrıça panteonuna inanırlardı. Bu rablerin, doğal dünya, insan bağları ve öbür dünya da dahil olmak üzere hayatın her tarafını denetim ettiği düşünülüyordu.

Hayvan kurbanında en çok kullanılan hayvanlar, rablerin tercih ettiği hayvanlar olduğuna inanılan boğalar, inekler ve keçilerdi. Kuşlar, timsahlar ve hatta beşerler üzere öbür canlılar da, ritüele ve onurlandırılan rabbe bağlı olarak vakit zaman kurban edilirdi.

Hayvanların kanı ve öteki kısımları daha sonra yeterliliklerini ve kutsamalarını kazanmak için ilahlara adak edilirdi. Hayvanların eti ekseriyetle rahipler tarafından yenir ya da yoksullara dağıtılırdı.

Hayvan kurban etmenin yanı sıra, eski Mısırlıların yiyecek, içecek, heykel ve mücevher üzere öteki objeleri içeren bir dini adak sistemi de vardı. Bu adaklar tapınaklarda yaradanlara verilirdi ve ilahlardan rızık ve refah dilemenin bir yolu olduğuna inanılıyordu.

Binlerce yıldır eski Mısırlılar birkaç hayvana tapıyorlardı. İnsanların hayvanlara hürmet duymasının birçok nedeni vardı. Eski Mısır’da köpekler avlanma ve müdafaa yetenekleri ile övülse de, kediler en eşsiz olarak kabul edilirdi.

Kediler, eski Mısır’da sahiplerine baht getiren mistik varlıklar olarak kabul edilirdi. Güçlü aileler, bu tatlı ve mistik hayvanları mücevherler giydirerek ve onlara mükemmel lezzetler besleyerek yanlarında fiyatlardı. Birebir vakit da kediler de öldükten sonra mumyalanırdı.

Genellikle kediler öldüğünde bir yas gösterisi olarak sahipleri kaşlarını traş eder ve tekrar uzayana kadar yasta kalırlardı. Ayrıyeten eski Mısır sanat yapıtları, birçok kedi heykellerini ve fotoğraflarını içerirdi. Kediler o kadar eşsizdi ki, kazara bile olsa onları öldürmekten hatalı bulunan herkes mevt cezası alırdı.

Eski Mısır adalet sistemi, amputasyon da dahil olmak üzere birçok acımasız cezalarıyla biliniyordu. Amputasyon, hırsızlık üzere cürümler için verilen bir ceza biçimiydi ve suçluları cezalandırmak ile bir arada daha fazla cürüm işlemelerini önlemenin bir yolu olarak görülüyordu.

Eski Mısır’da, bu biçim amputasyon cezaları için çoklukla keskin bir bıçak yahut balta kullanılırdı. En yaygın amputasyon biçimi bir elin yahut ayağın kesilmesiydi. Lakin kulak ve burun üzere başka beden kısımları da kesilebilirdi. Kesilen beden kısmı daha sonra diğerlerine bir ihtar olması için herkesin görebileceği bir yerde sergilenirdi.

Diğer ceza biçimleri ortasında boğma, yakma, canlı diri gömme, dayak, kırbaçlama ve hatta infaz yer alıyordu. Cezanın ciddiyeti, hatanın çeşidine ve hatalının toplumsal statüsüne bağlı olurdu.

Eski Mısır adalet sisteminin sertliğinin nedenlerinden biri, tertibi ve adaleti sağlamanın toplumun refahı için gerekli olduğu inancıydı.

Firavun, rablerin yeryüzündeki bir temsilcisi olarak görülüyordu ve adaleti sağlamaktan ve kainatın istikrarını korumaktan sorumluydu. Bu yüzden verilen cezalar, dengeyi ve sistemi sağlamanın bir yolu olarak görülüyordu.

Yaşayan en değerli insan olarak kabul edilen firavunlar kelam konusu olduğunda, mevtten sonra bile konfor ve lüks hayatlarını sürdürmeleri gerekirdi ve bunun için öbür dünyada kölelere muhtaçlıkları vardı.

Köle sahibi olan başka birçok kişi de çoklukla köleleriyle birlikte gömülürdü. Birçok insan bu acımasız uygulamaya karşı çıktı. Lakin firavunlar, öbür dünyada hizmetkarlara gereksinim duyuyordu. Böylelikle Şabti uygulaması ortaya çıkmış oldu.

Şabti’ler firavunların mezarlarının içine yerleştirilmiş küçük, oyulmuş figürlerdi. Ayrıyeten Şabti’lerin her birinin, öbür dünyada hangi işlerle görevlendirileceklerini belirlemek için üzerine oyulmuş özel ayrıntıları vardı.

Eski Mısır’da şiddet içeren hatalar epey enderdi. Bir kişinin işleyebileceği en makus cürümlerden biri ise Güneş İlahına saygısızlık etmekti. Durum bu türlü olunca hatalı canlı diri yakılmaya mahkum edilirdi.

Birisini canlı diri yakmak, en önemli hatalılar için ayrılmış bir cezaydı. Zira bu ceza, ruhunun içinde bulunduğu geminin büsbütün yok olması manasına geliyordu. Bu ceza tıpkı vakitte bireyin artık öbür dünyaya ilerleyemeyeceğini sembolize ediyordu.

Eski Mısırlılar saç sıhhatine büyük kıymet verirdiler zira sağlıklı bir saç kişinin ferdî görünümünü korumak için gerekli olmanın yanı sıra tıpkı vakitte toplumsal statünün sembolüydü.

Bu yüzden, Mısırlılar saçlarını sağlıklı ve genç tutmaya takıntılıydılar ve bunun için bir deva bulmaya çok uğraştılar. Buldukları birinci ilaçlardan biri, siyah bir buzağının kanını yağla pişirmek ve saça uygulamaktı. Bir oburu, bir kaplumbağanın kabuğunu ve bir kuşun omurlarını yağda pişirmeyi içeriyordu. Tekrar bir oburu ise küçük toplar halinde kesilmiş ve yağla pişirilmiş çürümüş eşek ciğeriydi.

Mısır’da bulunan 3 bin 500 yıllık bir papirüse nazaran, Eski Mısırlılar doğmamış bir çocuğun erkek mi yoksa kız mı olacağını belirlerken kendi metotlarını kullanıyordu. Papirüse nazaran gebe bayanın buğday dolu bir torbaya ve arpa dolu bir torbaya idrar yapması gerekiyordu.

Eğer evvel arpa filizlenirse, çocuğun erkek olacağı manasına geliyordu. Ve şayet evvel buğday filizlenirse, çocuğun kız olacağı manasına geliyordu. Tahılların hiçbiri filizlenmedi ise, bu bayanın gebe olmadığı manasına geliyordu.

Eski Mısırlıların, doğum denetim hapı misyonu gören ve vajinaya sürülen bir merhem oluşturmak için timsah gübresini bal üzere başka doğal bileşenlerle karıştırdıkları bilinmektedir. 

Bugüne kadar arkeologlar, Antik Mısır’daki timsah gübresinin doğum denetim hapı olarak etkililiğinden bahseden birçok farklı papirüs keşfettiler.