Orta Çağ’da Herkesin Topuklarına Vura Vura Kaçmasına Sebep Olan En Ölümcül ve Korkutucu 10 Silah

Göz Atın

Seo Ajansı

Voodoo Bebeği – Ne İşe Yarıyor?

Şimdilerde Orta Çağ’ın makineli tüfeği olarak isimlendirilen uzun yay, İngiliz okçuları tarafından sıklıkla kullanılan güçlü bir silahtı. Yaklaşık 18 metre menzilli bu silah, zırhları delip geçtiği için şövalyelere karşı büyük tehdit oluşturuyordu. Üçüncü Edward vaktinde, profesyonel bir okçunun uzun yayı 370 metreye kadar fırlatabileceğine inanılıyordu.

Trebüşe, milattan sonra 1400 civarında, Taccola olarak tanınan İtalyan bilge ve mühendis Mariano di Jacopo tarafından icat edildi. Bir çeşit kuşatma makinesi olan trebüşe, kale duvarları üzerine büyük kayalar atmak için tasarlanmıştı. Büyük kayaları kale duvarlarına fırlatan ve anında yıkan trebüşenin beşerler üzerinde bıraktığı hasarı tanım etmeye gerek yok…

Uzun saplı savaş cazibeli, şövalyelerin zırhlarını delmek için tasarlanmış metal başlı, epey ağır bir silahtı. Bilhassa 15. Ve 16. yüzyıllarda, şövalyelerin yardımcı silahıydı. Çekicin ucundaki ağır ve büyük metal, düşmanın çelikten yapılmış miğferine onu etkisiz bırakacak kadar kuvvetli bir darbe indirmek emeliyle kullanılıyordu. Fotoğraftan da anlayabileceğiniz üzere ister ayakta ister atın üstünde, hareket halinde olsun, savaş çekicine sahip bir şövalyenin düşmanı alt etme mümkünlüğü her vakit daha yüksek oluyordu.

Uzun yaya kıyasla kullanımı daha kolay olan Tatar yayı, uzun yayla aşağı üst birebir düzeneğe sahipti. Hem piyade hem de süvari üniteleri ortasında popülerdi ve Orta Çağ Avrupa ordularında, İngilizler hariç, yüksek statüde bir pozisyona sahipti. İngilizler, uzun yay kullanmaya devam ettiler. Tatar yayının o periyotlarda daha çok tercih edilmesinin sebebi, cıvata ismi verilen füzesinin yakın uzaklıktan zırhları, direkt olarak delip geçebilmesiydi.

Sırıklı silah, ucunda keskin bir bıçak yahut mızrak ucu olan uzun ve ağır bir silahtı. Piyade askerleri tarafından düşmanı uzaklaştırmak gayesiyle kullanılan bu silahlar, kılıçlarla karşılaştırıldığında hem daha ağır hem de daha uzun olduğu için at sırtındaki zırhlı savaşçıları bile rahatlıkla etkisiz hale getirebilecek güçteydi.

Mancınık, birebir trebüşe üzere direkt kale duvarlarına mermi ve kayalar fırlatmak için kullanılan bir cins kuşatma makinesiydi. Ateş menzilleri kıyaslandığında mancınık, trebüşeden çok daha zayıf bir kuşatma makinesiydi. Lakin boyutu daha ufak, taşınması ve kurulması nispeten daha kolay olduğu için Orta Çağ devrinde sık kullanılan efektif bir silahtı.

Orta Çağ periyodunda bilhassa yakın dövüş için tasarlanmış olan topuz, zırhları ezmeye ve düşmanın kemiklerini kırmaya yarayan bir silahtı. Neredeyse tüm şövalyeler ve öbür zırhlı askerler tarafından kullanılıyordu. Ahşap yahut metal bir sopanın ucunda bulunan taş, bakır, bronz, demir yahut çelikten yapılmış baş kısmına sahip topuz, yüzyıllar boyunca birebir vakitte otorite sembolü olarak yorumlandı.

Savaş baltası hem şövalyeler hem de piyade askerleri tarafından kullanılan çok taraflı bir silahtı. Hayli acımasız bir mevt yaşatan savaş baltasının Orta Çağ devrinde kılıçlardan daha tesirli olduğu düşünülüyordu. Kılıç kullanımına kıyasla çok daha kolay kullanıma sahip savaş baltalarını kullanmak için bir eğitim almaya gerek yoktu zira genelde düşmanı yere devirmek için bir iki güçlü darbe kâfi oluyordu.

Gürz, bir sopaya zincirle bağlanmış çivili metal bir toptan oluşuyordu. Rakiplere farklı açılardan saldırmak ve şaşırtan atılımlarla dikkatlerini dağıtmak için kullanılıyordu fakat ustalaşması güç bir silahtı. Yeniden de hakikat savuşturma taktiklerini öğrenmiş bir asker yahut şövalye, çivili metal topu düşmanın kalkanının yahut zırhının etrafına dolayarak etkisiz bırakabiliyordu.

Uzun bir sopanın üstünde bir balta ağzı ve ucunda da sivri uçlu bir demir yahut kanca olacak biçimde tasarlanmış baltalı kargı, iki elle tutulan gönderli bir silahtı. Hem yakın hem de uzak dövüşte kullanılan silah, şövalyelerin düşmanlarını kancalayıp atlarının üstünden düşürmelerine yardımcı oluyordu.