Sezai Karakoç şiirleri! Sezai Karakoç Mona Rosa şiiri, Köşe şiiri, Ey Sevgili şiiri...

Sezai Karakoç şiirleri gündemin araştırılan hususları ortasında yer alıyor. Sezai Karakoç Mona Rosa şiiri, Köşe şiiri, Ey Sevgili şiiri… Sezai Karakoç’un ömrü araştırılan bahisler ortasında yer alıyor. Türk edebiyatının usta isimleri ortasında bulunan Sezai Karakoç’un pek çok yapıtı bulunuyor. Son dakika gelen habere nazaran Sezai Karakoç hayatını kaybetti. Pekala Sezai Karakoç kimdir?

SEZAİ KARAKOÇ MONA ROSA ŞİİRİ

Mona Rosa. Siyah güller, ak güller.

Geyve’nin gülleri ve beyaz yatak.

Kanadı kırık kuş merhamet ister.

Ah senin yüzünden kana batacak.

Mona Rosa. Siyah güller, ak güller.

Ulur aya karşı kirli çakallar,

Ürkek ürkek bakar tavşanlar dağa.

Mona Rosa bugün bende bir hal var.

Yağmur iri iri düşer toprağa,

Ulur aya karşı kirli çakallar.

Açma pencereni perdeleri çek,

Mona Rosa seni görmemeliyim.

Bir bakışın ölmem için yetecek.

Anla Mona Rosa ben bir meczubum.

Açma pencereni perdeleri çek.

Zeytin ağaçları, söğüt gölgesi,

Bende çıkar güneş aydınlığına.

Bir nişan yüzüğü bir kapı sesi.

Seni hatırlatır her vakit bana.

Zeytin ağaçları, söğüt gölgesi.

Zambaklar en ıssız yerlerde açar

Ve vardır her yırtıcı çiçekte gurur.

Bir mumun arkasında bekleyen rüzgar,

Işıksız ruhumu sallar da durur.

Zambaklar en ıssız yerlerde açar.

Ellerin, ellerin ve parmakların

Bir nar çiçeğini eziyor üzere.

Ellerinden aşikâr olur bir bayan,

Denizin tabanında geziyor üzere.

Ellerin, ellerin ve parmakların.

Vakit ne de çabuk geçiyor Mona.

Saat onikidir söndü lambalar

Uyu da turnalar girsin rüyana,

Bakma tuhaf tuhaf göğe bu kadar.

Vakit ne de çabuk geçiyor Mona.

Akşamları gelir incir kuşları,

Konarlar bahçemin incirlerine.

Kiminin rengi ak kiminin sarı.

Ah beni vursalar bir kuş yerine.

Akşamları gelir incir kuşları.

Ki ben Mona Rosa bulurum seni

İncir kuşlarının bakışlarında.

Hayatla doldurur bu boş yelkeni.

O günahsız bakışların su kenarında.

Ki ben Mona Rosa bulurum seni.

Kırgın kırgın bakma yüzüme Rosa.

Şimdi dinlemedin benden türküler.

Benim aşkım uymaz o denli her saza.

En hoş şarkıyı bir kurşun söyler.

Kırgın kırgın bakma yüzüme Rosa.

Artık inan bana muhacir kızı,

Dinle ve kabul et itirafımı.

Bir soğuk, bir mavi, bir garip sızı

Alev alev sardı her tarafımı.

Artık inan bana muhacir kızı.

Yağmurdan sonra büyürmüş başak,

Meyvalar sabırla olgunlaşırmış.

Bir gün gözlerimin ta içine bak

Anlarsın ölüler niye yaşarmış.

Yağmurdan sonra büyürmüş başak.

Altın bilezikler o kokulu deri

Karşılık versin bu kuş tüyüne.

Bir tüy ki can verir gülümsesen,

Bir tüy ki kapalı geceye güne.

Altın bilezikler o kokulu deri.

Mona Rosa. Siyah güller, ak güller.

Geyve’nin gülleri ve beyaz yatak.

Kanadı kırık kuş merhamet ister,

Ah senin yüzünden kana batacak.

Mona Rosa. Siyah güller, ak güller.

KÖŞE ŞİİRİ

BeğenAntolojimYorumlarPaylaşTweetle

Saçlarını kimler için bölük bölük yapmışsın

Saçlarını ruhumun evliyalarınca örülen

Tanım edilmez güllerin yankısı gözlerin

Gözlerin kaç kişinin gözlerinde gezinir

Sen kaç köşeli yıldızsın

Fabrika dumanlarında fotoğrafın

Kirli ve pak haritaları doldurmuşsun

Anısız ve geleceksiz bir iç deniz üzere

Aşka veda etmiş topraklarda durmuşsun

Benim geçmiş vakit içinde yan gelip yattığıma bakma

Ben geleceğin kara gözlü zalimlerindenim

Bir tek köşen bile ayrılmamışken bana

Var olan ve olacak olan bütün köşelerinin sahibi benim

Ben geleceğin kara gözlü zalimlerindenim

Sen kaç köşeli yıldızsın

(1954, Nisan)

Konutlarının içi ayna döşeli

Ayna hâtıra gözler ve sevmek

Benim aşkım bin bir köşeli ah bin bir köşeli

Bir köşe gidince bin köşe yine gelecek

Ayna hâtıra gözler ve sevmek

Meskenlerinin içi kabartma bahar

Köşelerinde keklik üzere bakıp duran saksılar

Halıları öpe öpe nakış yapar nakış üzere ayaklar

Siz söyleyin insan seve seve ölmez ne yapar

Köşelerde keklik üzere bakıp duran saksılar

Konutlarının içi yeni güllerden

Görülmemiş güneşleri görülmemiş gözlerine getiren

Sağ köşedeki entari sol köşedeki şapka

Beni katil suların ortasına bıraka

Katil sular güneşi gözlerinden götüren

Meskenlerinin içi gurur döşeli

Benim aşkım bin bir köşeli ah bin bir köşeli

(1954, Mayıs)

Sen geldin ve benim meczup köşemde durdun

Bulutlar geldi ve üstünde durdu

Merhametin ta kendisiydi gözlerin

Merhamet saçlarını ıslatan sessiz bir yağmurdu

Bulutlar geldi altında durduk

Konuştun güneşi hatırlıyordum

Gariptin yepisyeni bir sesin vardı

Bu ses o denli benim o denli yabancı

Bu ses saçlarımı ıslatan sessiz bir kardı

Dişlerin öpülen çocuk yüzleri

Güneşe açılan küçük aynalar

Sert içkiler keskin kokular dişlerin

İçinden geçilen küçük aynalar

Ve güldün rengârenk yağmurlar yağdı

İnsanı ağlatan yağmurlar yağdı

Yaralı bir ceylan gözleri kadar sıcak

Yaralı bir ceylan kalbi üzere içli bir sesin vardı

Sen geldin benim meczup köşemde durdun

Bulutlar geldi üstünde durdu

Merhametin ta kendisiydi gözlerin

(1954, Mayıs)

Taşların ortasında Leylâ’nın gözleri

Leylâ köşe köşe göz göz şiirin ortasında

Ben Leylâ’yı bulduğumdan veyahut kaybettiğimden beri

Leylâ ya o adamın bardağında ya o dağın ortasında

Ben Leylâ üzere güneş doğarken uyanamam

Kent gece gündüz benim içime uyur

Leylâ’yı götürüp Londra’nın ortasında bıraksam

Bir bülbül üzere yaşamasını değiştirmez çocuktur

Leylâ diyorsam kesik yanaklarıyla Leylâ

Üç köşeli dünyasıyla

Okuyla yayıyla yaylasıyla acımasıyla

Leylâ diyorsam şu bizim gerçek Leylâ

Biz seni işte bu türlü seviyoruz Leylâ

O gitti bize ağlamak kaldı kala kala

(1954, Aralık)

Beni yeraltı sularına karşı yeterli savun

Tırnağını taşa sürten yitik keçilere karşı

Bu çeşmenin üç köşesinden hangisinden su içecek

Senin bahtsız ve mesut Eyyub’un

Atların en hoş biçimini sessizce kalbime indiriyor

İçimde İstanbul çalkanırken bozbulanık çeşme

Bir dans için can vermeğe hazır bekliyorum

Sen orda gelirayak kuklalara insan üzere konuşmasını öğretme

Su akıyor birikiyor kan lekeleri

Kurtulsam diyorum bir eser buna mani

O denli büyüyor o denli çoğalıyorsun

İstanbul kalmıyor

Hangi köşesinde huzur o köşesinde sen

Hangi köşesinde yeni çağlara uygun odalar

Ben ayrılamaz bir şairsem

Sen parçalanamaz bir anne

Bir çeşme

EY SEVGİLİ ŞİİRİ

Senin kalbinden sürgün oldum birincinin

Bütün sürgünlüklerim bir bak1ma bu sürgünün bir süreği

Bütün merasimlerin şölenlerin ayinlerin yortuların dışında

Sana geldim ayaklarına kapanmaya geldim

Af dilemeye geldim affa layık olmasam da

Uzatma dünya sürgünümü benim

Güneşi bahardan koparıp

Bir tuz bulutu üzere

Savuran yüreğime

Ah uzatma dünya sürgünümü benim

Kaç yorulduğum ayakabılarımdan degil

Ayaklarımdan muhakkak

Lambalar eğri

Aynalar akrep meleği

Vakit çarpılmış atın son hayali

Konut miras değil mirasın hayaleti

Ey gönlümün doğurduğu

Büyüttüğü emzirdiği

Kuş tüyünden

Ve kuş sütünden

Geceler ve gündüzlerde

İnsanlığa anıt üzere yükselttiği

Sevgili

En sevgili

Ey sevgili

Uzatma dünya sürgünümü benim

Bütün şiirlerde söylediğim sensin

Suna dedimse sen Leyla dedimse sensin

Seni saklamak için manzaralarından faydalandım

Salome’nin Belkis’ın

Boşunaydı saklamaya çalışmam öylesine aşikarsın bellisin

Kuşlar uçar senin gönlünü taklit için

Ellerinden devşirir bahar çiçeklerini

Deniz gözlerinden alir sonsuzluğun haberini

Ey gönüllerin en yumuşağı en derini

Sevgili

En sevgili

Ey sevgili

Uzatma dünya sürgünümü benim

Yıllar geçti sapan ölümsüz iz bıraktı toprakta

Yıldızlara uzanıp daima seni sordum gece yarılarında

Çatı katlarında bodrum katlarında

Gölgendi gecemi aydınlatan eşsiz lamba

Daima Kanlıca’da Emirgan’da

Kandilli’nin kurşuni şafaklarında

Seninle söyleşip durdum bir ömrün baharında yazında

Artık onun aniden gelen sonbaharında

Sana geldim ayaklarına kapanmaya geldim

Af dilemeye geldim affa layık olmasam da

Ey çagdas Kudüs (Meryem)

Ey şiirini gönlünde taşıyan Mısır (Züleyha)

Ey ipeklere yumuşaklık bağışlayan merhametin kalbi

Sevgili

En sevgili

Ey sevgili

Uzatma dünya sürgünümü benim

Dağların yıkılışını gördüm bir Venüs bardağında

Köle üzere satıldım pazarlar pazarında

Güneşin sarardığını gördüm Konstantin duvarında

Senin hayallerinle yandım düşlerin civarında

Gölgendi yansıyıp duran bengisu pınarında

Vefat kanısının beni sardığı şu anda

Verilmemiş hesapların dehşetiyle

Sana geldim ayaklarına kapanmaya geldim

Af dilemeye geldim affa layık olmasam da

Sevgili

En sevgili

Ey sevgili

Uzatma dünya sürgünüm benim

Ülkendeki kuşlardan ne haber vardır

Mezarlardan bile yükselen bir bahar vardır

Aşk celladından ne çikar madem ki yar vardır

Yoktanda vardan da ötede bir Var vardır

Daima kabahat bende değil beni yakıp yıkan bir nazar vardır

O müziğe özenip söylenecek mısralar vardır

Sakın yazgı deme bahtın üstünde bir baht vardır

Ne yapsalar boş göklerden gelen bir karar vardır

Gün batsa ne olur geceyi onaran bir mimar vardır

Yanmışsam külümden yapılan bir hisar vardır

Mağlubiyet hezimet büyüyen bir zafer vardır

Sırların sırrına ermek için sende anahtar vardır

Gögsünde sürgününü geri çağıran bir damar vardır

Senden umut kesmem kalbinde merhamet isimli bir çınar vardır

Sevgili

En sevgili

Ey sevgili

Sezai Karakoç

SEZAİ KARAKOÇ KİMDİR?

Sezai Karakoç (d. 22 Ocak 1933, Ergani, Diyarbakır) , Türk şair, müellif, mütefekkir ve siyasetçi.

Çocukluğu Ergani, Maden ve Dicle ilçelerinde geçen ve 1938 yılında Ergani’de 3 ay ilkokul öncesi ihtiyat sınıfına devam eden Sezai Karakoç, ilkokulu 1944’te Ergani’de bitirdi. Daha sonra Maraş Ortaokulu’na parasız yatılı olarak kayıt oldu. 1947’de burayı bitirerek Gaziantep’te tekrar parasız yatılı lise tahsiline başladı. Gaziantep Lisesi’nden 1950’de mezun edildi. İdeoloji okumak istediği için İstanbul’a gitti. Babasının isteği ilahiyat fakültesiydi. Kendi parasıyla okuyamayacağını anlayınca, parasız yatılı kısmı bulunan siyasal bilgiler fakültesi imtihanına girdi. İmtihan sonuçlarını beklerken de ideoloji kısmına kayıt yaptırır; şayet imtihanı kazanamazsa ideoloji tahsili yapacaktır.

Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi’ni kazanarak başladığı yüksek tahsilini 1955’te fakültenin mali şubesinden mezuniyetle tamamladı. Mecburi hizmet sebebiyle Maliye Bakanlığı’nda Hazine Genel Müdürlüğü dış tediyeler muvazenesi kısmına atandı.

Edebiyat Yazıları I’deki birinci yazı metafizik ile ilgilidir. Bu, hangi kavramlara kıymet verdiğini göstermesi bakımından kıymetlidir.

Karakoç klâsik şiire de yaklaşır, lakin lisanı farklıdır. O, çağdaş şiirin lisanıyla şiirlerini yazmıştır. Poetikasını anlattığı ikinci yazı soyutlama ile ilgilidir. Gerçekten çağdaş sanat genel manada soyutlamaya dayanır. Ona nazaran şair, şiiri soyutlamada bırakırsa eksik bırakmış olur, tamamlanması için şairin tekrar somutlaştırması yani soyutlaştırdığı şeyi tekrar yeni bir bağlama oturtması gerekir. Bunu da Diriliş kavramına bağlar.

Sezai Karakoç, şairin genel çizgilerini, “pergünt üçgeni” dediği üç unsurla anlatır. Peer Gynt, Norveçli müellif Henrik İbsen’in en ünlü oyunlarından biridir. Karakoç, Pergünt’ün, hayatında bu unsurları yaşadığını belirtir ve bu prensipleri şiire tatbik eder: Şair, Kendi Kendisi Olmalı: “Şairin kendi kendisi olabilmesinin biricik yolu, değişmek, başkalaşmaktır.”

Şair, kendine yetmeli: “Eserinin tohumunu ve geliştirecek iklimini, şairin kendi varlığından alması manasına gelir yeterlilik prensibi. Yâni fildişi kuleyi biz dışına çeviriyoruz; cihan şaire bir fildişi kule olmalı; şafakta kaybettiği güvercinleri, şair, bir ikindide bulabilmeli.”

Şair, kendinden şad olmalı: “Eserin şairini sevinçle titretmesi demek bu. Şair, yapıtını sevmeli. Onu okşamalı, ancak yaramazlıklarına da göz yummamalı. Beğenmediği davranışlarını gücendirmeden ona anlatmalı onu kendini düzeltmeye kandırmalı ve bunu da inandırmalı ona. ‘Beni andırıyor, ah, beni o’ demeli.”

Şadlık prensibinin temeli, sevinçtir. Yaşama sevinci değil “yaşatma sevinci”dir.

SEZAİ KARAKOÇ ESELERİ VE ŞİİR KİTAPLARI