Demirtaş’tan Yargıç Ertekin’e Açık Mektup: 40'tan Fazla Davada “yargılandım”, Ne Yazık Ki Tek Bir Hakim Bile, “yargılananın Sesine Kulak Kabartmak Istiyorum” Demedi

Edirne Cezaevi’nde beş yıldır tutuklu bulunan eski HDP Eş Genel Lideri Selahattin Demirtaş, yargıç Orhan Gazi Ertekin’e açık mektup kaleme aldı. Demirtaş, “Y” fikrini lisana getirdi.

Politikyol’da yayımlanan mektupta Demirtaş, “Benim durumum üzerinden yargının içinde bulunduğu vahameti tartıştığınız açık mektubunuzu beş yıldır rehine olarak tutulduğum yüksek güvenlikli Edirne Cezaevi hücresinde okudum. Bu satırları yazdığım gece saatlerinde dışarıda yağmur yağıyor. Havalandırma kapalı olduğundan yağmura dokunamıyoruz lakin onu duyuyoruz. Bazen öbür hücrelerden kapıya vurma ve slogan sesleri gelir. Bu gece yeniden protesto var, sesleri ortaya karışıyor. Ortam hoş yani. Hatta biraz zorlasak hücremize romantik bile diyebiliriz! Hasebiyle üstteki şu, “hücre” kısmını, sıkıntıyı dramatize yahut ajite etmek için söylemiyorum. Üstelik kaçak çayımız da var. Kantinden alıyoruz. İthal çay diye geçiyor. Vergisi ödendi mi kaçak çay olmaktan çıksa da biz kaçak çay demekten vazgeçmiyoruz. Kaçak olunca daha çok seviyoruz galiba. Kaldı ki, ödenen vergiyi çayın şahsen kendisi değil hükümet cebe indirdiğinden çay her durumda kaçak kalıyor. Hal bu türlü olunca hırsız dışarıda, bir kaçakla bir rehine hücrede oluveriyor. Çok adaletsizce Yargıç Beyefendi. Lakin hoş. Çay yani.” tabirini kullandı.

Demirtaş şunları kaydetti:

Mektubunuzun sonunda “… yargılananların sesine daha çok kulak kabartmalıyız” demişsiniz Sayın Yargıç. Sahi, size “Sayın Yargıç” diyebilir miyim? Zira çok istiyorum. Beş yıldır kırktan fazla davada “yargılandım” ve ne yazık ki tek bir hakim bile, ya da tamamına yakını, “yargılananın sesine kulak kabartmak istiyorum” demedi ve ben de hiçbirine gönül rahatlığıyla, “Sayın Yargıç” diyemedim. Hazır, beni dinlemek isteyen 26 yıllık bir yargıç bulmuşken lütfen müsaade edin, size “Sayın Yargıç” diyeyim. Benim buradaki sıfatım da sanık değil şahit olsun. Ben de 22 yıllık hukukçuyum. Bu müddet boyunca hepi topu birkaç davada avukatlık yaptım, geri kalanında daima sanıklık yaptırdılar bana. Artık bir sefercik olsun tanıklık yapayım en azından. Yargılamalarda şahit olduğum şeyleri anlatayım Sayın Yargıç. Ve doğruyu söyleyeceğime yemin ediyorum.

“Duruşma boyunca başını kaldırıp bir tek kere bana bakmaya yürek edemeyen bu yargıçların yüzlerinin nasıl olduğunu hala bilmiyorum”

Sayın Yargıç, bildiğiniz üzere, yargılamalarda yüz yüzelik unsuru vardır. Yani sanık, mahkemede şahsen bulunma ve hakimin yüzüne karşı savunma yapma hakkına sahiptir. Ben bu hakkımı birçok vakit kullanamadım. Mahkemeye çıkarılmadığımdan değil alışılmış, çıkarılmasına çıkarıldım. Ancak savunmalarımı yargıçların yüzüne karşı yapamadım. Yüzleri olmadığından da değil, yüzlerini göremediğimden. Zira birçoklarının başı öne eğikti. Duruşma boyunca başını kaldırıp bir tek sefer bana bakmaya yürek edemeyen bu yargıçların yüzlerinin nasıl olduğunu hala bilmiyorum.

“Onların utanç kaynağı bendim yani”

“Adalet diye bir şey yoktur” der Alain ve devam eder: “Adalet, tam da hiç olmadıkları için yaratılması gereken şeylerdir.” Andrê Comte- Sponville bunun üzerine şunu sorgular, “Peki adaletin ne olduğu yahut nasıl olması gerektiği bilinmeden nasıl adalet yaratılabilir?”

Şahit olarak ben de şunu söylemek istiyorum Sayın Yargıç, adaletin ne olduğunu yahut nasıl olması gerektiğini benden nefret eden, utancından başını kaldıramayan, kaygıdan eli titreyerek evrak kapağını açan hakim mi bilecek? Bu hakim mi adaleti hiç yoktan var edecek? Adalet sözcüğünün kökü “adl”dir. Yani denk olmak, eşit olmak. Adalet ise denk oldu, eşit oldu demektir. Pekala bu hakim mi beni denk edecek, eşit edecek?

Yüzleri kızardı mı, hiç bilmiyorum. Göremedim Sayın Yargıç. Yüzsüz hakimlerdi beni yargılayanlar. Görseydim söylemez miydim, palavra atacak halim yok, yemin ettim sonuçta. Yargıçların bulundukları durumu görünce kendimi sorguladım birden fazla vakit. Toplum olarak nasıl bu hale geldik ki yargıçlar bile bu haldeler? İnancımı kaybettiğim vakitler olmadı değil.

“İnancımı kaybettiğim vakitler olmadı değil”

“Benim kızlarım çoktan bitirmişler hukuk fakültesini”

Bugün görüş günüydü Sayın Yargıç. Eşim ve kızlarım ziyaretime gelmişlerdi. Büyük kızım Delal seneye üniversite imtihanlarına girecek. Aslında Boğaziçi’nde okumak için sayısalcı olmuştu, nedense son sınıfta fikrini değiştirip eşit yüke geçti. Hukuk okumak istiyor. Adaletsizlikler kızımın canını yakmış olmalı. Bu uğurda Boğaziçi’nden bile vazgeçmeyi göze almıştı ki, Boğaziçi’nde hukuk fakültesi açılıverdi.

Görüş günü, kirli camın gerisinden seçebildiğim ışıl ışıl gözlerine bakarak, “Gözün aydın kızım, Boğaziçi’nde hukuk fakültesi açılmış” dedim. Küçük kızım Dılda çabucak ortaya girerek, “O fakülteyi kim açtı biliyor musun baba” dedi. Delal de onu onaylarcasına başını salladı. Muhakkak ki kendi ortalarında konuşmuşlar bunu. “Kayyum rektör açtı galiba” dedim. “Kayyumun açtığı hukuk fakültesine gidilir mi hiç” diye sordular.

Ağlamak istedim Sayın Yargıç. O kapalı görüş kabininde doya doya ağlamak istedim. Sevinçten, memnunluktan. Adalet işte bu türlü yoktan var edilir diye düşündüm, umut doldu içime. Benim kızlarım çoktan bitirmişler hukuk fakültesini. Tıpkı milyonlarca akranları üzere her şeye yargıçlar. Hiçbir kayyuma teslim etmiyorlar iradelerini. Paulo Coelho’nun, ışığın savaşçıları için söylediklerinden son cümleyi tekrar hatırladım: Bir neden aradıkları ve onu muhakkak bulacakları için. Ben, nedenimi bir sefer daha buldum Sayın Yargıç.

“Yüzsüz, iki yüzlü yargıçlar dışında bir de çok yüz almış yargıçlar gördüm”

Yüzsüz, iki yüzlü yargıçlar dışında bir de çok yüz almış yargıçlar gördüm. Bunlara da muktedir yüz vermiş, fazla fazla. O nedenle çok cüretkarlar. Pervasız, saygısız. Açıkça siyasi militan üzere davranmaktan çekinmiyorlar. Bir kesim dikkatli bakınca cübbelerinin altından parti rozetleri seçilebiliyor. Aldıkları siyasi talimatı yerine getirmede çok sabırsız davranıyorlar. Tezcanlı, heyecanlı, heveskar. Vazifesi bir an evvel tamamlayıp sonucu muktedire arz etme telaşındalar. Bir sonraki terfi, atama devrine yetiştirebilseler mükafatlarını çabucak alacaklar. “Kıdemli utanmazlar” desek bunlara, bundan bile utanmazlar.

Themis’i bilirsiniz. Gözleri bağlı adalet tanrıçası. Elinde de kefeleri denk terazi. Themis mitolojide örf, adalet, ahlak gelenekleri tanrıçası olarak geçer. Zeus’un eşidir birebir vakitte. Bir de Horalar’ın anası. Horalar, Themis ile Zeus’un kızlarıdır: Eunomia, Dike ve Eirene. Bu üç kız tıpkı vakitte bet rahmet saçan bahar ve bitki tanrıçalarıdır. Çok yüz almış yargıçların masasında bile vardır Themis heykelciği. Lakin sanırım onlar için yalnızca Zeus’un karısıdır adalet tanrıçası ve onların Zeus’u muktedirin ta kendisidir. Kim bilir, tahminen de teraziyi altın tartmada kullanıyorlardır. Bu yargıçlar için denklem kolay. Themis’i Zeus’a kurban et, yetim kalan Horalar’ın rahmetinden gani gani faydalan. Pekala denklemi bu olanın adaleti yaratma ihtimali var mıdır Sayın Yargıç?

“Hâkim olmaktansa sanık olmak daha kolay geliyor”

Ne palavra söyleyeyim Sayın Yargıç, İhsan Hoca’yı okuyunca beşere hakim olmaktansa sanık olmak daha kolay geliyor. Zordur hakim olmak, her olayda, her davada, her sanıkta denklemi yine kurup bozulmuş adaleti yoktan var etmek, yaratmak.

Anti kapitalist Müslümanlardan İhsan Eliaçık, Adalet Devleti isimli kitabında şöyle kelam eder adaletten: “Adalet bir denklem kurma gayretidir. Genel olarak tüm varlığın, özel olarak da devletin, toplumun, dünyanın denklemini kurmaktır. Her şeyi yerli yerine yerleştirmek denklemde yer almalarını sağlamaktır. Aslında, cihanda bu manada kozmik bir denklem var. Lakin insanoğlu, bu denklemi bozmakta yahut bozmaya kalkışmaktadır. Adalet ise bozulan bu denklemi yine kurma uğraşıdır. Üstelik bu denklem her keresinde tekrar kurulmak zorundadır. O denli ki, her kurmada yeni bir denklem hesabı yapmanız gerekir.”

Uzattım tahminen. Bulmuşum ya denklem kurmayı bilen hakimi, soru sormak geliyor içimden ha teğe. Başta dedim ya, yemin ettim. Bizde palavra yok, düzgün yargıçlara de denk geldim, az da olsalar. Bir tane yüzleri vardı, daima bana baktılar. Aydınlıktı yüzleri, anladık birbirimizi. Tanışmayı öteki bir bahara erteledik sessizce. Themis, gözleri bağlı dinledi bizi, kıl kadar şaşmadı terazi. Çok şey söylerim de gerek yok.

İşte bu türlü Sayın Yargıç. Daha anlatacak çok şey var. Artık çayım soğumadan bırakayım burada. Kaçak çayın bile onuru var, sıcak içilmek ister. Rehineye yoldaşlık ederken ince bellide durduğu üzere durmuyor meret.”

Demirtaş’tan yargıç Ertekin’e açık mektup: 40’tan fazla davada “yargılandım”, ne yazık ki tek bir hakim bile, “yargılananın sesine kulak kabartmak istiyorum” demedi