Fehmi Koru: Alana yansıyan sertlik siyasi hayatımızın da bir gerçeği

Fehmi Koru*

Bu hafta sonu futbol maçlarını televizyondan izlerken onlardan evvelce olduğu kadar zevk almadığımı fark ettim.

Aslına bakarsanız ben maçları zihnimi 7/24 işgal eden siyasetle ilgili fikirlerimin doğruluğunu test etmeye yaradığı için de izliyorum. Maç izlerken siyaset aklımdan çıkmıyor, tam bilakis, maç izlemem siyasi değerlendirmelerimde varsa yanlışları görmemi, daha evvel aklıma gelmemiş detayların farkına varmamı da sağlıyor. 

Göz Atın

Trt Frekans Güncelleme Nasıl Yapılır? TRT Neden Açılmıyor?

Gökhan Tombak’ı Kim Silahla Vurdu?

Hem zevk alıyorum, hem de bir şeyler öğreniyorum.

Sevdiğim yemeğin üzerine kallavi bir tatlı ve akabinde da kahve keyfi üzere bir şey maç izlemem…

Maalesef son vakitlerde hem eskisi kadar zevk almıyorum, hem de başımda siyasetle teğe bir ilgi kurduğum ve bu sayede zihnimi açmasını umduğum maçlarda gördüklerim yüzünden zihnimin daha da bulanık hale gelmesini engelleyemiyorum.

Futbol bir spor. Spor olduğuna nazaran de sportmenliğin alana hakim olmasını, bu da oyuna yansıyan sertliğin bir sonu bulunmasını gerektirir.

Herhalde futbolseverler şu sıralarda alana bunun tam aykırısı bir imajın yansıdığının farkındadır.

Neredeyse her maçta hakemler bir yahut iki oyuncuya -bazen iki sarıdan bazen doğrudan- kırmızı kart çıkartmak zorunda kalıyor. Bazen kaleci dahil bütün oyuncuların sarı kart gördüğü maçlar izlemek zorunda kalınıyor. Fauller yüzünden yaşananlar maçların müddetine birden fazla sefer beş-on dakika eklenmesini getiriyor.

Kadrolara milyonlarca Dolar yahut Euroya mal olan değerli ayaklar, en az kendileri kadar pahalı ayaklara sahip rakip oyuncuları sakatlayacak stilde davranmaktan kendilerini alamıyorlar.

Neden?

İşte bu soru direkt sportmenlik ile ilgili. Sportmenlik elden gittiği için bu oluyor ve sertliğin orantısız alana yansıması maçları zevksiz hale getiriyor.

İki kadronun 11 + 11 = 22 oyuncusu alanda. İki taraftan biri daha uzman oyunculara sahip olduğu, maça daha düzgün hazırlandığı ve karşı kadronun sergilediği üslubu âlâ değerlendirdiği için oyunun sonunda kazanacak, değil mi?

Bir çeşit taktikler çabası maçlar.

Taktikleri teknik yöneticiler maç öncesinde idman yapılırken ve oyun oynanırken saha kenarından veriyor. Alana sürdüğü 11’i belirlemesi ile sonradan kulübede oturanlardan oyuna soktuğu yedekleri seçmesi de sonucu belirlemede tesirli oluyor.

Son yıllarda maçlar teknik yöneticiler ortası taktik savaşına dönüştü. Makus oynayan kadrolarda bunun faturası direkt teknik yöneticiye çıkartılıyor. Bir dönem içerisinde bir değil birkaç sefer teknik yönetici değişmesi bile yaşanabiliyor ekiplerde.

İdareleri taraftarlar da buna zorluyor.

Burada da birebir soruyu sorabilirim: Neden?

Futbol artık sırf bir spor olmaktan uzaklaştı, alınan sonuçların milyonlarca liralık kayıplara yol açtığı bir bölüme dönüştü. Artık her maçta kaç gol atılacağı, golleri kimlerin hangi dakikada atacakları, kaç sarı ve kırmızı kart çıkarılacağı, kartların kimlere çıkarılacağı, maçı hangi ekibin kazanacağı yahut bir arada kalınacağı…

Hepsi ve daha fazlası üzerine bahisler oynanıyor.

Yekunu milyonlarca lirayı bulan bahisler…

Taraftar ekip berbat oynayıp yenildiği yahut berabere kaldığı için üzülüp reaksiyon vermiyor, kendisine para kaybettirdikleri için de öfkeleniyor. Bizim dışarıdan bakınca taraftarların doğal yansısı sandığımız öfkeli haller çoklukla para kayıplarıyla teğe bir ilgili.

Yüksek maaşlı teknik yöneticiler yerlerini uzun mühlet koruyabilmenin yolunun taraftarı öfkelendirmemekten geçtiğinin şuurunda; bu yüzden 11’e aldığı oyunculardan ne yapıp edip alandan galip ayrılmalarını bekliyor ve bunun için ellerinden gelenden fazlasını onlardan talep ediyor.

Herhalde “Sakatlayın” demiyorlardır, lakin rakiplerini sakatladıklarında oyuncularına kızmadıklarına eminim.

En kolay kızılan ve herkesler tarafından en fazla suçlananların hakemler olması da doğal. Mağlubiyet faturasını ödemesi gerekeceklerin de faturayı birine çıkarmaları lazım. Yöneticiler ve teknik yöneticiler, kazansalar da kaybetseler de her maçtan sonra kesinlikle hakemleri suçlama alışkanlığı edindiler.

Siyaset futbola ne kadar karışıyor, bilmiyorum. Özel sohbetlerde bilhassa Anadolu kadro taraftarlarının ‘dört büyükler’ diye bilinen kulüpleri en ağır tabirlerle suçlamalarına tanıklık ediyorum ve bu suçlamalarda siyasalların de isimleri geçiyor.

Futbol mu siyasetten yoksa siyaset mi futbol dünyasından etkileniyor?

Ortada bir etkileşim olduğu kesin de, hangisi hangisinden daha fazla etkileniyor?

Alana yansıyan sertlik siyasi hayatımızın da bir gerçeği. Rakip oyuncuya kart çıkmasını sağlamak için çakma mazeretlerle kendini yere atanla kolay mazeretlerle rakip partileri yahut o partilerin ileri gelenlerini köşeye sıkıştırma denemeleri ortasında bir fark var mı?

Ben göremiyorum.

Ne olursa olsun maçı kazanmak ile her günü aylar -bazen yıllar- sonra yapılacak seçime endeksleyip onu her halükarda kazanmak üzerine bir siyasi yarış sürdürmek ortasında da pek fark yok.

Milyonlar kazanan oyuncuların karşılarına çıkan yeniden milyonlar eden rakiplerini sakatlamasının futbolu zevk alınmaz hale getirmesi üzere, siyasi rakiplerini belden aşağı vuruşlarla yaralamak için kelamlı ve fiili uğraş gösterenler de siyaseti çirkinleştiriyorlar.

Güzelim sporlar -futbol ve siyaset- bu nahoşlukları hak etmiyor.

*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.