Türk Edebiyatının “Mavi Gözlü Devi” Nâzım Hikmet’in Mutlaka Okumanız Gereken 17 Şiiri

Gözlerim gözünde aşkı seçmiyor 
Onlardan kalbime sevda geçmiyor 
Ben yordum ruhumu biraz da sen yor 
Çünkü bence şimdi herkes gibisin 

Yolunu beklerken daha dün gece 
Kaçıyorum bugün senden gizlice 
Kalbime baktım da işte iyice 
Anladım ki sen de herkes gibisin 

Büsbütün unuttum seni eminim 
Maziye karıştı şimdi yeminim 
Kalbimde senin için yok bile kinim 
Bence sen de şimdi herkes gibisin

Akıyordu su 
gösterip aynasında söğüt ağaçlarını. 
Salkımsöğütler yıkıyordu suda saçlarını! 
Yanan yalın kılıçları çarparak söğütlere 
koşuyordu kızıl atlılar güneşin battığı yere! 
Birden 
bire kuş gibi 
vurulmuş gibi 
kanadından 
yaralı bir atlı yuvarlandı atından! 
Bağırmadı, 
gidenleri geri çağırmadı, 
baktı yalnız dolu gözlerle 
uzaklaşan atlıların parıldayan nallarına! 

Ah ne yazık! 
Ne yazık ki ona 
dörtnal giden atların köpüklü boynuna bir daha yatmayacak,
beyaz orduların ardında kılıç oynatmayacak! 

Nal sesleri sönüyor perde perde, 
atlılar kayboluyor güneşin battığı yerde! 

Atlılar atlılar kızıl atlılar, 
atları rüzgâr kanatlılar! 
Atları rüzgâr kanat… 
Atları rüzgâr… 
Atları… 
At… 

Rüzgâr kanatlı atlılar gibi geçti hayat! 

Akar suyun sesi dindi. 
Gölgeler gölgelendi 
renkler silindi. 
Siyah örtüler indi 
mavi gözlerine, 
sarktı salkımsöğütler 
sarı saçlarının 
üzerine! 

Ağlama salkımsöğüt, 
ağlama, 
Kara suyun aynasında el bağlama! 
el bağlama! 
ağlama!

Ben 
senden önce ölmek isterim. 
Gidenin arkasından gelen 
gideni bulacak mı zannediyorsun? 
Ben zannetmiyorum bunu. 
Iyisi mi,beni yaktırırsın, 
odanda ocağın üstüne korsun 
içinde bir kavanozun. 
Kavanoz camdan olsun, 
şeffaf, beyaz camdan olsun 
ki içinde beni gorebilesin 
Fedakarliğimi anlıyorsun 
vazgeçtim toprak olmaktan, 
vazgeçtim çiçek olmaktan 
senin yanında kalabilmek için. 
Ve toz oluyorum 
yaşiyorum yanında senin. 
Sonra, sen de ölünce 
kavanozuma gelirsin. 
Ve orada beraber yaşarız 
külümün içinde külün 
ta ki bir savruk gelin 
yahut vefasız bir torun 
bizi ordan atana kadar… 
Ama biz 
o zamana kadar 
o kadar 
karışacağız 
ki birbirimize, 
atıldığımız çöplükte bile zerrelerimiz 
yan yana düşecek. 
Toprağa beraber dalacagız. 
Ve bir gün yabani bir çiçek 
bu toprak parçasndan nemlenip filizlenirse 
sapında muhakkak 
iki çiçek açacak : 
biri sen 
biri de ben. 
Ben 
daha ölümü düşünmüyorum. 
Ben daha bir çocuk doğuracağım 
Hayat taşıyor içimden. 
Kaynıyor kanım. 
Yaşayacağım, ama ,çok, pek çok, 
ama sen de beraber. 
Ama ölüm de korkutmuyor beni. 
Yalnız pek sevimsiz buluyorum 
bizim cenaze şeklini. 
Ben ölünceye kadar da 
Bu düzelir herhalde. 
Hapisten çıkmak ihtimalin var mı bugünlerde? 
Içimden bir şey : 
belki diyor.

Denize dönmek istiyorum! 
Mavi aynasında suların: 
boy verip görünmek istiyorum! 
Denize dönmek istiyorum! 

Gemiler gider aydın ufuklara gemiler gider! 
Gergin beyaz yelkenleri doldurmaz keder. 
Elbet ömrüm gemilerde bir gün olsun nöbete yeter. 
Ve madem ki bir gün ölüm mukadder; 
Ben sularda batan bir ışık gibi 
sularda sönmek istiyorum! 
Denize dönmek istiyorum! 
Denize dönmek istiyorum!

Sevgilim, 
başlar önde, gözler alabildiğine açık, 
yanan şehirlerin kızıltısı, 
çiğnenen ekinler 
ve bitmez tükenmez ayak sesleri : 
gidiliyor. 
Ve insanlar katlediliyor : 
ağaçlardan ve danalardan 
daha rahat 
daha kolay 
daha çok. 

Sevgilim, 
bu ayak sesleri, bu katliâmda 
hürriyetimi, ekmeğimi ve seni kaybettiğim oldu, 
fakat açlığın, karanlığın ve çığlıkların içinden 
güneşli elleriyle kapımızı çalacak olan 
gelecek günlere güvenimi kaybetmedim hiçbir zaman…

Açlık ordusu yürüyor 
yürüyor ekmeğe doymak için 
ete doymak için 
kitaba doymak için 
hürriyete doymak için. 

Yürüyor köprüler geçerek kıldan ince kılıçtan keskin 
yürüyor demir kapıları yırtıp kale duvarlarını yıkarak 
yürüyor ayakları kan içinde. 

Açlık ordusu yürüyor 
adımları gök gürültüsü 
türküleri ateşten 
bayrağında umut 
umutların umudu bayrağında. 

Açlık ordusu yürüyor 
şehirleri omuzlarında taşıyıp 
daracık sokakları karanlık evleriyle şehirleri 
fabrika bacalarını 
paydostan sonralarının tükenmez yorgunluğunu taşıyarak. 

Açlık ordusu yürüyor 
ayı ini köyleri ardınca çekip götürüp 
ve topraksızlıktan ölenleri bu koskoca toprakta. 

Açlık ordusu yürüyor 
yürüyor ekmeksizleri ekmeğe doyurmak için 
hürriyetsizleri hürriyete doyurmak için açlık ordusu yürüyor 
yürüyor ayakları kan içinde.

O mavi gözlü bir devdi. 
Minnacık bir kadın sevdi. 
Kadının hayali minnacık bir evdi, 
bahçesinde ebruli 
hanımeli 
açan bir ev. 

Bir dev gibi seviyordu dev. 
Ve elleri öyle büyük işler için 
hazırlanmıştı ki devin, 
yapamazdı yapısını, 
çalamazdı kapısını 
bahçesinde ebruli 
hanımeli 
açan evin. 

O mavi gözlü bir devdi. 
Minnacık bir kadın sevdi. 
Mini minnacıktı kadın. 
Rahata acıktı kadın 
yoruldu devin büyük yolunda. 
Ve elveda! deyip mavi gözlü deve, 
girdi zengin bir cücenin kolunda 
bahçesinde ebruli 
hanımeli 
açan eve. 

Şimdi anlıyor ki mavi gözlü dev, 
dev gibi sevgilere mezar bile olamaz: 
bahçesinde ebruli 
hanımeli 
açan ev..

Tahir olmak da ayıp değil Zühre olmak da 
hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil, 
bütün iş Tahirle Zühre olabilmekte 
yani yürekte.

Meselâ bir barikatta dövüşerek 
meselâ kuzey kutbunu keşfe giderken 
meselâ denerken damarlarında bir serumu 
                                          ölmek ayıp olur mu?

Tahir olmak da ayıp değil Zühre olmak da 
hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil.

Seversin dünyayı doludizgin 
ama o bunun farkında değildir 
ayrılmak istemezsin dünyadan 
ama o senden ayrılacak 
yani sen elmayı seviyorsun diye 
elmanın da seni sevmesi şart mı? 
Yani Tahiri Zühre sevmeseydi artık 
yahut hiç sevmeseydi 
Tahir ne kaybederdi Tahirliğinden?

Tahir olmak da ayıp değil Zühre olmak da 
hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil.

Gözlerin gözlerin gözlerin, 
ister hapisaneme, ister hastaneme gel, 
gözlerin gözlerin gözlerin hep güneşte, 
şu Mayıs ayı sonlarında öyledir işte 
Antalya tarafında ekinler seher vakti. 

Gözlerin gözlerin gözlerin, 
kaç defa karşımda ağladılar 
çırılçıplak kaldı gözlerin 
altı aylık çocuk gözleri gibi kocaman ve çırılçıplak, 
fakat bir gün bile güneşsiz kalmadılar. 

Gözlerin gözlerin gözlerin, 
gözlerin bir mahmurlaşmayagörsün 
sevinçli bahtiyar 
alabildiğine akıllı ve mükemmel 
dillere destan bir şeyler olur dünyaya sevdası insanın. 

Gözlerin gözlerin gözlerin, 
sonbaharda öyledir işte kestanelikleri Bursa’nın 
ve yaz yağmurundan sonra yapraklar 
ve her mevsim ve her saat İstanbul. 

Gözlerin gözlerin gözlerin, 
gün gelecek gülüm, gün gelecek, 
kardeş insanlar birbirine 
senin gözlerinle bakacaklar gülüm, 
senin gözlerinle bakacaklar.

Severmişim Meğer

Yıl 62 mart 28

Pırağ-Berlin tireninde pencerenin yanındayım

Akşam oluyor

Dumanlı ıslak ovaya akşamın yorgun bir kuş gibi inişini
severmişim meğer

Akşamın inişini yorgun kuşun inişine benzetmeyi sevmedim

Toprağı severmişim meğer

Toprağı sevdim diyebilir mi onu bir kez olsun sürmeyen

Ben sürmedim

Pılatonik biricik sevdam da buymuş meğer

Meğer ırmağı severmişim

İster böyle kımıldanmadan aksın kıvrıla kıvrıla tepelerin
eteğinde

Doruklarına şatolar kondurulmuş avrupa tepelerinin

İster uzasın göz alabildiğine dümdüz

Bilirim ırmak yeni ışıklar getirecek sen göremiyeceksin

Bilirim ömrümüz beygirinkinden azıcık uzun karganınkinden
alabildiğine kısa

Bilirim benden önce duyulmuş bu keder

Benden sonra da duyulacak

Benden önce söylenmiş bunların hepsi bin kere

Benden sonra da söylenecek

Gökyüzünü severmişim meğer

Kapalı olsun açık olsun

Borodino savaş alanında Andırey’in sırtüstü seyrettiği
gökkubbe

Hapiste Türkçeye çevirdim iki cildini Savaşla Barış’ın

Kulağıma sesler geliyor

Gökkubbeden değil meydan yerinden

Gardiyanlar birini dövüyor yine

Ağaçları severmişim meğer

Çırılçıplak kayınlar Moskova dolaylarında Predelkino’da
kışın çıkarlar karşıma alçakgönüllü kibar

Kayınlar Rus sayılıyor kavakları Türk saydığımız gibi

İzmir’in kavakları

Dökülür yaprakları

Bize de çakıcı derler

Yar fidan boylum

Yakarız konakları

Ilgaz Ormanlarında yıl 920 bir keten mendil astım bir çam
dalına

Ucu işlemeli

Yolları severmişim meğer

Asfaltını da

Vera direksiyonda Moskova’dan Kırım’a gidiyoruz Koktebel’e

Asıl adı Göktepe ili

Bir kapalı kutuda ikimiz

Dünya akıyor iki yandan dışarıda dilsiz uzak

Hiç kimseyle hiçbir zaman böyle yakın olmadım

Eşkıyalar çıktı karşıma Bolu’dan inerken gerede’ye kırmızı
yolda ve yaşım on sekiz

Yaylıda canımdan gayrı alacakları eşyam da yok

Ve on sekizimde en değersiz eşyamız canımızdır

Bunu bir kere daha yazdımdı

Çamurlu karanlık sokakta bata çıka karagöze gidiyorum
ramazan gecesi

Önde körüklü kaat fener

Belki böyle bir şey olmadı

Belki bir yerlerde okudum sekiz yaşında bir oğlanın karagöze
gidişini ramazan gecesi istanbul’da dedesinin elinden tutup

Dedesi fesli ve entarisinin üstüne samur yakalı kürkünü
giymiş

Ve harem ağasının elinde fener

Ve benim içim içime sığmıyor sevinçten

Çiçekler geldi aklıma her nedense

Gelincikler kaktüsler fulyalar

İstanbul’da Kadıköy’de Fulya tarlasında öptüm Marika’yı

Ağzı acıbadem kokuyor

Yaşım on yedi

Kolan vurdu yüreğim salıncak bulutlara girdi çıktı

Çiçekleri severmişim meğer

Üç kırmızı karanfil yolladı bana hapishaneye yoldaşlar 1948

Yıldızları hatırladım

Severmişim meğer

İster aşağıdan yukarıya seyredip onları şaşıp kalayım

İster uçayım yanıbaşlarında

Kosmos adamlarına sorularım var

Çok daha iri iri mi gördüler yıldızları

Kara kadifede koskocaman cevahirler miydiler

Turuncuda kayısılar mı

Kibirleniyor mu insan yıldızlara biraz daha yaklaşınca

Renkli fotoğraflarını gördüm kosmosun ogonyok dergisinde

Kızmayın ama dostlar non figüratif mi desek soyut mu desek
işte o soydan yağlı boyalara benziyordu kimisi yani dehşetli figüratif ve somut

İnsanın yüreği ağzına geliyor karşılarında

Sınırsızlığı onlar hasretimizin aklımızın ellerimizin

Onlara bakıp düşünebildim ölümü bile şu kadarcık keder
duymadan

Kosmosu severmişim meğer

Gözümün önüne kar yağışı geliyor

Ağır ağır dilsiz kuşbaşısı da buram buram tipisi de

Meğer kar yağışını severmişim

Güneşi severmişim meğer

Şimdi şu vişne reçeline bulanmış batarken bile

Güneş İstanbul’da da kimi kere renkli kartpostallardaki gibi
batar

Ama onun resmini sen öyle yapmıyacaksın

Meğer denizi severmişim

Hem de nasıl

Ama Ayvazofski’nin denizleri bir yana

Bulutları severmişim meğer

İster altlarında olayım ister üstlerinde

İster devlere benzesinler ister ak tüylü hayvanlara

Ayışığı geliyor aklıma en aygın baygını en yalancısı en
küçük burjuvası

Severmişim

Yağmuru severmişim meğer

Ağ gibi de inse üstüme ve damlayıp dağılsa da camlarımda
yüreğim beni olduğum yerde bırakır ağlara dolanık ya da bir damlanın içinde ve
Çıkar yolculuğa haritada çizilmemiş bir memlekete gider

Yağmuru severmişim meğer

Ama neden birdenbire keşfettim bu sevdaları Pırağ-Berlin
tireninde yanında pencerenin

altıncı cıgaramı yaktığımdan mı

Bir teki ölümdür benim için

Moskova’da kalan birilerini düşündüğümden mi geberesiye

Saçları saman sarısı kirpikleri mavi

Zifiri karanlıkta gidiyor tiren

Zifiri karanlığı severmişim meğer

Kıvılcımlar uçuşuyor lokomotiften

Kıvılcımları severmişim meğer

Meğer ne çok şeyi severmişim de altmışımda farkına vardım
bunun

Pırağ-Berlin tireninde yanında pencerenin yeryüzünü dönülmez
bir yolculuğa çıkmışım gibi seyrederek

«Mürdüm eriği 
çiçek açmıştır. 
— ilkönce zerdali çiçek açar 
mürdüm en sonra — 
Sevgilim, 
çimenin üzerine 
diz üstü oturalım 
karşı-be-karşı. 
Hava lezzetli ve aydınlık 
” fakat iyice ısınmadı daha ” 
çağlanın kabuğu 
yemyeşil tüylüdür 
henüz yumuşacık… 
Bahtiyarız 
yaşayabildiğimiz için. 
Herhalde çoktan öldürülmüştük 
sen Londra’da olsaydın 
ben Tobruk’ta olsaydım, bir İngiliz şilebinde yahut… 
Sevgilim, 
ellerini koy dizlerine 
” bileklerin kalın ve beyaz ” 
sol avucunu çevir : 
gün ışığı avucunun içindedir 
kayısı gibi… 
Dünkü hava akınında ölenlerin 
yüz kadarı beş yaşından aşağı, 
yirmi dördü emzikte… 
Sevgilim, 
nar tanesinin rengine bayılırım 
” nar tanesi, nur tanesi ” 
kavunda ıtrı severim 
mayhoşluğu erikte ……….» 
………. yağmurlu bir gün 
yemişlerden ve senden uzak 
” daha bir tek ağaç bahar açmadı 
kar yağması ihtimali bile var ” 
Bursa cezaevinde 
acayip bir duyguya kapılarak 
ve kahredici bir öfke içinde 
inadıma yazıyorum bunları, 
kendime ve sevgili insanlarıma inat.

Karlı kayın ormanında 
yürüyorum geceleyin. 
Efkârlıyım, efkârlıyım, 
elini ver, nerde elin?

Ayışığı renginde kar, 
keçe çizmelerim ağır. 
İçimde çalınan ıslık 
beni nereye çağırır?

Memleket mi, yıldızlar mı, 
gençliğim mi daha uzak? 
Kayınların arasında 
bir pencere, sarı, sıcak.

Ben ordan geçerken biri : 
“Amca, dese, gir içeri.” 
Girip yerden selâmlasam 
hane içindekileri.

Eski takvim hesabıyle 
bu sabah başladı bahar. 
Geri geldi Memed’ime 
yolladığım oyuncaklar.

Kurulmamış zembereği 
küskün duruyor kamyonet, 
yüzdüremedi leğende 
beyaz kotrasını Memet.

Kar tertemiz, kar kabarık, 
yürüyorum yumuşacık. 
Dün gece on bir buçukta 
ölmüş Berut, tanışırdık.

Bende boz bir halısı var 
bir de kitabı, imzalı. 
Elden ele geçer kitap, 
daha yüz yıl yaşar halı.

Yedi tepeli şehrimde 
bıraktım gonca gülümü. 
Ne ölümden korkmak ayıp, 
ne de düşünmek ölümü.

En acayip gücümüzdür, 
kahramanlıktır yaşamak : 
Öleceğimizi bilip 
öleceğimizi mutlak.

Memleket mi, daha uzak, 
gençliğim mi, yıldızlar mı? 
Bayramoğlu, Bayramoğlu, 
ölümden öte köy var mı?

Geceleyin, karlı kayın 
ormanında yürüyorum. 
Karanlıkta etrafımı 
gündüz gibi görüyorum.

Şimdi şurdan saptım mıydı, 
şose, tirenyolu, ova. 
Yirmi beş kilometreden 
pırıl pırıldır Moskova…

En güzel günlerimin
üç mel’un adamı var:
Ben sokakta rastlasam bile tanımayım diye
en güzel günlerimin bu üç mel’ un adamını 
yer yer tırnaklarımla kazıdım
hatıralarımın camını..
En güzel günlerimin
üç mel’un adamı var:
Biri sensin,
biri o,
biri ötekisi..
Düşmanımdır ikisi..
Sana gelince…
Yazıyorsun..
Okuyorum..
Kanlı bıçaklı düşmanım bile olsa,
insanın
bu rütbe alçalabilmesinden korkuyorum..
Ne yazık!..
Ne kadar
beraber geçmiş günlerimiz var;
senin
ve benim
en güzel günlerimiz..
Kalbimin kanıyla götüreceğim
ebediyete
ben o günleri..
Sana gelince, sen o günleri –
kendi oğluyla yatan,
kızlarının körpe etini satan
bir ana gibi satıyorsun!.
Satıyorsun:
günde on kaat,
bir çift rugan pabuç,
sıcak bir döşek
ve üç yüz papellik rahat
için…
En güzel günlerimin
üç mel’un adamı var:
Biri sensin,
Biri o,
biri ötekisi…
Kanlı bıçaklı düşmanımdır ikisi…
Sana gelince…
Ne ben Sezarım,
Ne de sen Brütüssün…
Ne ben sana kızarım
ne de zatın zahmet edip bana küssün..
Artık seninle biz,
düşman bile değiliz..

Kapıları çalan benim 
kapıları birer birer. 
Gözünüze görünemem 
göze görünmez ölüler.

Hiroşima’da öleli 
oluyor bir on yıl kadar. 
Yedi yaşında bir kızım, 
büyümez ölü çocuklar.

Saçlarım tutuştu önce, 
gözlerim yandı kavruldu. 
Bir avuç kül oluverdim, 
külüm havaya savruldu.

Benim sizden kendim için 
hiçbir şey istediğim yok. 
Şeker bile yiyemez ki 
kâat gibi yanan çocuk.

Çalıyorum kapınızı, 
teyze, amca, bir imza ver. 
Çocuklar öldürülmesin 
şeker de yiyebilsinler.

Bu bir türkü:- 
toprak çanaklarda 
güneşi içenlerin türküsü! 
Bu bir örgü:- 
alev bir saç örgüsü! 
kıvranıyor; 
kanlı; kızıl bir meş’ale gibi yanıyor 
esmer alınlarında 
bakır ayakları çıplak kahramanların! 
Ben de gördüm o kahramanları, 
ben de sardım o örgüyü, 
ben de onlarla 
güneşe giden 
köprüden 
geçtim! 
Ben de içtim toprak çanaklarda güneşi. 
Ben de söyledim o türküyü! 

Yüreğimiz topraktan aldı hızını; 
altın yeleli aslanların ağzını 
yırtarak 
gerindik! 
Sıçradık; 
şimşekli rüzgâra bindik!. 
Kayalardan 
kayalarla kopan kartallar 
çırpıyor ışıkta yaldızlanan kanatlarını. 
Alev bilekli süvariler kamçılıyor 
şaha kalkan atlarını! 

Akın var 
güneşe akın! 
Güneşi zaptedeceğiz 
güneşin zaptı yakın! 

Düşmesin bizimle yola: 
evinde ağlayanların 
göz yaşlarını 
boynunda ağır bir 
zincir 
gibi taşıyanlar! 
Bıraksın peşimizi 
kendi yüreğinin kabuğunda yaşayanlar! 

İşte: 
şu güneşten 
düşen 
ateşte 
milyonlarla kırmızı yürek yanıyor! 

Sen de çıkar 
göğsünün kafesinden yüreğini; 
şu güneşten 
düşen 
ateşe fırlat; 
yüreğini yüreklerimizin yanına at! 

Akın var 
güneşe akın! 
Güneşi zaptedeceğiz 
güneşin zaptı yakın! 

Biz topraktan, ateşten, sudan, demirden doğduk! 
Güneşi emziriyor çocuklarımıza karımız, 
toprak kokuyor bakır sakallarımız! 
Neş’emiz sıcak! 
kan kadar sıcak, 
delikanlıların rüyalarında yanan 
” o an” 
kadar sıcak! 
Merdivenlerimizin çengelini yıldızlara asarak, 
ölülerimizin başlarına basarak 
yükseliyoruz 
güneşe doğru! 

Ölenler 
döğüşerek öldüler; 
güneşe gömüldüler. 
Vaktimiz yok onların matemini tutmaya! 

Akın var 
güneşe akın! 
Güneşi zaaaptedeceğiz 
güneşin zaptı yakın! 

Üzümleri kan damlalı kırmızı bağlar tütüyor! 
Kalın tuğla bacalar 
kıvranarak 
ötüyor! 
Haykırdı en önde giden, 
emreden! 
Bu ses! 
Bu sesin kuvveti, 
bu kuvvet 
yaralı aç kurtların gözlerine perde 
vuran, 
onları oldukları yerde 
durduran 
kuvvet! 
Emret ki ölelim 
emret! 
Güneşi içiyoruz sesinde! 
Coşuyoruz, 
coşuyor!.. 
Yangınlı ufukların dumanlı perdesinde 
mızrakları göğü yırtan atlılar koşuyor! 

Akın var 
güneşe akın! 
Güneşi zaaaaptedeceğiz 
güneşin zaptı yakın! 

Toprak bakır 
gök bakır. 
Haykır güneşi içenlerin türküsünü, 
Hay-kır 
Haykıralım!

“Nâzım Hikmet vatan hainliğine devam ediyor hâlâ. 
Amerikan emperyalizminin yarı sömürgesiyiz, dedi Hikmet. 
Nâzım Hikmet vatan hainliğine devam ediyor hâlâ.” 
Bir Ankara gazetesinde çıktı bunlar, üç sütun üstüne, kapkara haykıran puntolarla, 
bir Ankara gazetesinde, fotoğrafı yanında Amiral Vilyamson’un 
66 santimetre karede gülüyor, ağzı kulaklarında, Amerikan amirali 
Amerika, bütçemize 120 milyon lira hibe etti, 120 milyon lira. 
“Amerikan emperyalizminin yarı sömürgesiyiz, dedi Hikmet 
Nâzım Hikmet vatan hainliğine devam ediyor hâlâ.”

Evet, vatan hainiyim, siz vatanperverseniz, siz yurtseverseniz, ben yurt 
           hainiyim, ben vatan hainiyim. 
Vatan çiftliklerinizse, 
kasalarınızın ve çek defterlerinizin içindekilerse vatan, 
vatan, şose boylarında gebermekse açlıktan, 
vatan, soğukta it gibi titremek ve sıtmadan kıvranmaksa yazın, 
fabrikalarınızda al kanımızı içmekse vatan, 
vatan tırnaklarıysa ağalarınızın, 
vatan, mızraklı ilmühalse, vatan, polis copuysa, 
ödeneklerinizse, maaşlarınızsa vatan, 
vatan, Amerikan üsleri, Amerikan bombası, Amerikan donanması topuysa, 
vatan, kurtulmamaksa kokmuş karanlığımızdan, 
                            ben vatan hainiyim. 
Yazın üç sütun üstüne kapkara haykıran puntolarla : 
Nâzım Hikmet vatan hainliğine devam ediyor hâlâ.

Yoldaşlar, nasip olmazsa görmek o günü, 
ölürsem kurtuluştan önce yani, 
alıp götürün 
Anadolu’da bir köy mezarlığına gömün beni.

Hasan beyin vurdurduğu 
            ırgat Osman yatsın bir yanımda 
ve çavdarın dibinde toprağa çocuklayıp 
kırkı çıkmadan ölen şehit Ayşe öbür yanımda.

Traktörlerle türküler geçsin altbaşından mezarlığın, 
seher aydınlığında taze insan, yanık benzin kokusu, 
tarlalar orta malı, kanallarda su, 
ne kuraklık, ne candarma korkusu.

Biz bu türküleri elbette işitecek değiliz, 
toprağın altında yatar upuzun, 
            çürür kara dallar gibi ölüler, 
toprağın altında sağır, kör, dilsiz.

Ama bu türküleri söylemişim ben 
                     daha onlar düzülmeden, 
duymuşum yanık benzin kokusunu 
traktörlerin resmi bile çizilmeden.

Benim sessiz komşulara gelince, 
şehit Ayşe’yle ırgat Osman 
çektiler büyük hasreti sağlıklarında 
belki de farkında bile olmadan.

Yoldaşlar, ölürsem o günden önce yani, 
– öyle gibi de görünüyor – 
Anadolu’da bir köy mezarlığına gömün beni 
ve de uyarına gelirse, 
tepemde bir de çınar olursa 
taş maş da istemez hani…