Ukrayna’nın işgali: Kendi başlarına kalan çocuklar, geride bırakılan ebeveynler

Harkov kentinde genç kızıyla birlikte kaçmak zorunda kalan Kateryna Leontieva, “Buraya gelmek 52 saat sürdü” diyor. Ukrayna pasaportlarını alıp, küçük çantalarını taşıyarak Polonya’ya hakikat yola çıktılar. Ve artık güvendeler…

Burada olmanın nasıl bir his olduğunu sorduğumda, Kateryna duygulanıyor. “Henüz bilmiyorum. Gözyaşları yeni geliyor” diyor ve ekliyor: “Hiçbir şey hissetmedim – lakin artık anlamaya başlıyorum. Umarım bu yalnızca kısa bir seyahattir ve yakında döneriz.”

Bekleme odasında Irene ve iki küçük çocuğunu görüyoruz. Irene’in kocası, vatanlarını savunmak için Lviv’de kalmış.

“Yalnızca bayan ve çocukların gitmesine müsaade veriliyor” diyor ve şöyle devam ediyor:

“Erkekler kalmak, savaşmak ve kanlarını vermek istiyor. Onlar birer kahraman.”

Kocasını arkasında bırakma zorunda kalması konusunda ne hissettiğini soruyorum.

“Korkuyorum,” diye yanıtlıyor ve sesi titremeye başlıyor:

“Her şeyin düzelmesini umuyoruz. Onlar için dua ediyoruz.”

Çocukları bırakmak

Nick Thorpe, Beregsurany, Macaristan

Victoria, Ukrayna’nın batısındaki Irshava’dan geldi.

Gergin bir gülüşün ortasında, “Macaristan’a iki kızımla bir arada geldim. Onları burada hudutta bekleyen akrabalarıma bırakıp, eşimin yanına dönüyorum” diyor.

Geri gitmekten korkuyor mu?

“Dürüst olmak gerekirse korkmuyorum. Yalnızca kızlarım için endişeleniyorum, hepsi bu. Ukrayna için işlerin düzgün olmadığını görüyorum lakin ülkemi terk edemiyorum. Yurtsever olmalıyız.”

Ve isyanı devam ediyor:

“Kocam gelecek için, çocuklarımız için gerekirse Ukrayna’yı muhafazaya hazır. Bunu istemiyorum fakat ülkemizi kurtarmalıyız.

“Orduya katılacak, bununla ilgili bir mektup geldi.”

Anne ve babaları geride kaldı

Rob Cameron, Vysne Nemecke, Slovakya

Küçük bir köy olan Velke Slamence’de, son mülteci kümesi yolda çarçabuk yürüdü, gözleri kaygıyla tanıdık bir yüz aradı, akabinde bir haykırış, bir kucaklama ve bir öpücük geldi.

Kısacık bir an için sevinç yüreklere değdi. Neredeyse dertsiz, gamsız, tasasız. Fakat sonra bu sahne keskin, delip geçen bir çığlıkla paramparça oldu. Süratle götürülmeden evvel, bir bayanın yüzü, acıyla buruştu.

Öteki genç bir kız ise, “Nerelisin” diye sorduğumda, “Uzhhorod” dedi. 100 bin nüfuslu kent, hududun öte yanındaydı. İkinci Dünya Savaşı öncesinde Çekoslovakya’nın bir kesimiydi. Karpat Dağları’nın altındaki bu ovalarda asırlara dayanan akrabalık ve dayanışma bağları var.

Bana söyleyeceği neredeyse tek şeyi buydu. Utangaç bir çocuk olan küçük kardeşinin elini tuttu. Anne babaları geride kalmıştı. Kimi bekledikleri muhakkak değildi.