40 yıldır İskoçya’da inzivada yaşayan Ken Smith: İstediğim hayatı seçtim

14 Şubat 2022, 06:10 yayınlandı

A+
A-

Paylaş

40 yıl evvel kent ömrünü bırakarak İskoçya’nın dağlık bölgelerinde bir göl kıyısına göç eden Ken Smith, el üretimi bir ahşap kulübede, elektrik ve su şebekesi olmadan yaşıyor.

“Burada hayat hoş. Herkes bu türlü bir ömrü istediğini söylüyor lakin kimse bunu hakikaten yapmıyor” diyor Ken.

Ken’in münzevi biçimde, avlanıp balık tuttuğu, yakacak odun topladığı ve kıyafetlerini açık hava banyosunda yıkadığı hayat tarzı herkese nazaran olmayabilir. Hatta, 74 yaşındaki biri için daha az ülkü görülebilir.

Ken’in ahşap kabini, İskoçya’da Treig Gölü’nün yakınındaki el değmemiş Rannoch Moor bölgesinin kenarından geçen yoldan 2 saat uzaklıkta.

“Burası yalnız göl olarak biliniyor. Burada yol yok. Lakin burada baraj inşa edilmeden evvel yaşayanlar vardı” diyor Ken.

Tepeliklerden göle bakarken, bir vakitler burada yaşayan insanlardan kalan her şeyin artık sular altında olduğunu söylüyor:

“Tek bir kişi kaldı, o da benim.”

40 yıldır İskoçya'da inzivada yaşayan Ken Smith: İstediğim hayatı seçtim

Ken ile birinci sefer, dokuz yıl evvel kontağa geçen sinema imalcisi Lizzie McKenzie, Ken’in hayatını son iki yıldır BBC İskoçya için kayda aldı.

“Treig’in Münzevisi” isimli belgeselde Ken, doğduğu Derbyshire kentinde, daha 15 yaşındayken itfaiye istasyonları inşa ederek çalışmaya başladığını anlatıyor.

Lakin hayatı 26 yaşında, bir gece eğlenmek için dışarı çıktığında karşılaştığı bir çeteden dayak yemesiyle değişti.

Beyin kanaması geçirdi ve 23 gün bilinçsiz kaldı.

Ken, “Asla iyileşemeyeceğimi söylediler. Asla bir daha konuşamayacağımı söylediler” diyor ve ekliyor:

“Asla yürüyemeyeceğimi söylediler ancak güzelleştim. İşte o vakit diğerlerinin benden istediği değil, kendi istediğim ömrü seçtim.”

Ken, tekrar seyahat etmeye başlayınca, yabani hayat fikriyle ilgilenmeye başladı. Kanada’nın Alaska sonundaki Yukon bölgesinde otoban boyunca hedefsizce yürüdüğünde nereye ulaştığını merak ettiğini anlatıyor.

Meskene dönmeden evvel 22 bin mil boyunca (yaklaşık 35.4 km) yürüdüğünü de söylüyor Ken.

O uzaktayken ebeveynlerinin vefat ettiğini ve bunu lakin konuta dönünce öğrendiğini aktarıyor.

“Kendime gelmem uzun sürdü, hiçbir şey hissedemedim” diyor.

Ken, ülke boyunca yürüyüp İskoçya’nın dağlık bir bölgesindeki Rannoch’a ulaştığında, anne-babasını düşünüp ağlamaya başladığını anlatıyor.

Belgeselde, “Yol boyunca yürürken ağladım. Britanya’nın en izole yerinin nerede olduğunu düşündüm” diyor. Bir tek konutun bile olmadığı koyları gezinip yüzlerce kilometre boyunca bomboş topraklardan geçtikten sonra bu gölü ve ağaçlık alanı gördüğünü söylüyor.

Kalmak istediği yerin burası olduğunu bildiğini ekliyor.

Ken, bu noktada ağlamayı kestiğini ve bitmek bilmeyen gezintisinin son bulduğunu belirtiyor.

Evvel küçük çubuklarla dizaynını denediği ahşap kabinini inşa etmeye koyuluyor.

40 yıl sonra kabinde ateş yanıyor fakat elektriği, gazı ya da musluk suyu yok. Bölgede telefon da katiyen çekmiyor.

Ateş yakmak için odunların ormandan toplanması ve kulübeye taşınması gerekiyor.

Ken, yemek için zerzevat ve yemiş yetiştiriyor fakat asıl besin kaynağı gölden geliyor.

“Bağımsız bir hayatı nasıl yaşayacağınızı öğrenmek istiyorsanız, öncelikle nasıl balık tutacağınızı öğrenmeniz gerekir” diyor.

Sinemanın direktörü Lizzie kabinden ayrıldıktan 10 gün sonra, Şubat 2019’da Ken’in izole hayatı, karlı bir havada dışardayken yaşadığı bir kalp kriziyle riske girdi.

Bundan birkaç gün evvel, kendisine gereksinim anında SOS sinyali yayımlamasını sağlayacak bir GPS pozisyonlandırma aygıtı verilmişti. Bu sinyal, Teksas’taki Houston’da bir davet merkezine iletiliyordu.

Sinyal, İngiltere’deki bir kıyı müdafaa görevlisine yönlendirildi ve Ken, Fort William’daki bir hastaneye kaldırıldı. Burada güzelleşinceye kadar yedi hafta kaldı.

Hastane çalışanları Ken’in bağımsız ömrüne geri dönebilmesi için elinden geleni yaptılar. Hekimler ise onun tekrar medeniyete dönüp bakıcıların olduğu bir dairede yaşaması için çabaladılar. Lakin Ken, yalnızca kabinine geri dönmek istiyordu.

Fakat kalp krizinden sonra başlayan çift görme ve hafıza kaybı, Ken’in daha evvel aldığından daha fazla yardımı kabul etmesi gerektiği manasına geliyor.

Ken’in yaşadığı ormana bakan ve menkulün baş takipçisi olan kişi, Ken’e birkaç haftada bir yiyecek getiriyor. Ken, bunu emekli maaşıyla ödüyor.

“Son günlerde beşerler bana karşı çok uygun davrandılar” diyor Ken.

Kurtartılmasının üzerinden bir sene geçtikten sonra Ken’in bir sefer daha hastaneye kaldırılması gerekti. Bir tomruk yığının altında kaldığı için yaralanmıştı.

Ken, tüm bunlara karşın geleceğiyle ilgili endişelenmediğini aktarıyor. “Yeryüzüne, sonsuza kadar burada kalalım diye getirilmedik. Muhakkak son günlerime kadar burada kalacağım” diyor ve ekliyor:

“Birçok kaza geçirdim ancak hepsine karşın hayatta kalabildim. Bazen hasta olacağım. Herkesin başına geldiği üzere, bir gün mevt beni de alıp götürecek. Fakat 102 yaşına kadar yaşayacağımı umuyorum”.

40 yıldır İskoçya’da inzivada yaşayan Ken Smith: İstediğim hayatı seçtim