Taliban’ın Denetim Ettiği Yerlerde Yaşayan Afganlar Anlatıyor: "Ne Derlerse Onu Yapmak Zorundayız"

Ebe Nooria Haya iş için sistemli olarak erkek tabiplerle toplantılar ve görüşmeler gerçekleştiriyordu. Bölgede yaşayan halk için tedavilere ve çalıştığı kamu kliniğinin önceliklerine karar veriyorlardı. Afganistan’ın Tacikistan ile paylaştığı kuzeydoğu hududundaki Tahar vilayetinde yer alan, imkanların kısıtlı olduğu kırsal bir bölge olan İşkamış’ta.

Ama son vakitlerde 29 yaşındaki bayan, erkek ve bayan işçi ortasındaki toplantıların yasak olduğunu öğrendi. Taliban bölgenin denetimini ele geçirdiğinde onlara verdiği birinci buyruktu, diyor. Hayatının öbür nasıl değişeceğini düşünmekten öteki yapabileceği bir şey yoktu.

İşkamış, Hindu Kuş sıradağlarında bulunuyor. Burası, NATO’nun Mayıs ayı başında yaklaşık 10.000 askerini geri çekmesiyle cesaretlenen Taliban’ın aldığı kilit bir hudut bölgesi.

Hazırlıksız yakalandığı görünen hükümet güçleriyle ayın ortasında Helmand’ın güneyinde ağır bir çatışma başlatan köktenci İslamcı küme daha sonra kuzeye hakikat dağların eteklerindeki Burka bölgesini ele geçirdi.

Tam da bu vakitlerde ABD güçleri, ülkenin en büyük ikinci kenti olan Kandahar’ı içine alan eyaletteki Kandahar Hava Üssü’nü terk etti. Bu, ülkenin en büyüklerinden biriydi. Mahallî halk, Taliban’ın ilerlemesinden haberdar oldu.

Pakistan hududundaki Arghistan bölgesinde yaşayan, 54 yaşındaki Jan Agha, “Herkes çok korktu” diyor.

“İnsanlar kendilerini meskenlerine kilitledi. Lakin Taliban çabucak hemen her köyde mevzi aldı. Mahallî halk onlardan kaçamaz.”

Silahlı savaşçılar sokaklarda yürüyor. Sabahları ve akşamları yiyecek toplamak için insanların kapılarını çalıyorlar, beşerler sonuçlarından korktukları için karşı koymuyor.

Bir meyve satıcısı olan Jan, kronik olarak yoksul olan bir ülkede yaşayanlar ne kadar yoksul olursa olsunlar, “Her meskende artık üç yahut dört ekmek yahut tabak var” diyor. Savaşçılar bu konutlarda kalmak isterlerse kalabiliyorlar.

Taliban’ın denetim ettiği yerlerde yaşayan Afganlar anlatıyor: "Ne derlerse onu yapmak zorundayız"

Haziran ayı boyunca Taliban; Tahar, Faryab ve Badahşan da dahil olmak üzere kuzeydeki birçok vilayeti ele geçirdiğini tez etti. Orduyu, demokratik kurumlarıyla birlikte stratejik olarak geri çekilmeye zorladılar. 2500 ABD askerinin birden fazla bu vakte kadar ayrılmıştı. Hava kuvvetleri de dahil olmak üzere başşehir Kabil’de çok az sayıda asker kaldı.

Afganlar, milletlerarası güçlerin geri çekilmesini çok sabırsız olmakla eleştiriyor. Kimileri, Amerikalılar ve Taliban ortasındaki son iki yıldaki barış görüşmelerinin sadece Taliban’ın algılanan meşruiyetini, iştirakini ve hırsını artırdığını argüman ediyor.

ABD öncülüğündeki işgalin yaklaşık 20 yıl evvel 5 yıllık Taliban idaresini sona erdirmesinden bu yana devam eden çatışmanın sona ermesi hiç bu kadar yakın olmamıştı.

Haziran ayında Taliban tekrar meydana çıktığında, savaşçılar yiyecek ve barınaktan daha fazlasına el koydular. Son yirmi yılda hudutlu bir muvaffakiyet ile elde edilen toplumsal ve ekonomik haklar derhal geri çekildi. Nooria hayatında birinci sefer bayanlar üzerindeki kısıtlamaları deneyimleyecekti.

“Artık çok fazla kısıtlama var. Dışarı çıktığımda Taliban’ın bize emrettiği üzere bir burka giymem gerekiyor ve bir erkek bana eşlik etmek zorunda” diyor.

Bölgede ebe olarak seyahat etmek bilhassa sıkıntı. Erkeklerin sakallarını tıraş etmesine müsaade verilmiyor – Taliban bunun İslam’a ters olduğunu söylüyor. Berberlerin, yabancı bir biçim olarak görüldüğü için, saçların artlarını ve yanlarını kısa kesmeleri yasak.

Taliban içinde Amri bil Marof (kelimenin tam manasıyla: güzelliği emret) olarak isimlendirilen bir küme, bilhassa toplumsal kuralları uyguluyor. Cezaları, 1990’larda Afganlara en endişeli günleri yaşattı. Artık tekrar iki adım kuralı uygulanıyor. Evvel bir ikaz, sonra bir ceza – toplum içinde aşağılama, mahpus, dayak, kırbaç.

Nooria, “Birdenbire birçok özgürlük elimizden alındı” diyor. “Çok sıkıntı. Lakin öbür seçeneğimiz yok. Acımasızlar. Ne derlerse onu yapmak zorundayız. İslam’ı kendi hedefleri için kullanıyorlar. Biz Müslümanız lakin onların inançları farklı.”

Çatışmaların diğer bölgelere sıçramasının akabinde bölgeye biraz sükunet de gelmiş. Lokal halk, hükümet denetimi altında yaşasalar olacağı gibi- ne kadar süreceğinden emin olmasalar da – bu sakinliği memnuniyetle karşıladılar.

Diğer şeyler de yasaklandı. Afganlar, ülkenin 34 vilayeti ortasında, karlı dağları örten pak, berrak dağ havası, yemyeşil kırları ve berrak ırmak sularıyla ünlü Tahar’ı ziyaret ederdi.

Farkhar semtinde, taksi sürücüsü Asif Ahadi, günde 900 afgani (11 ABD doları) kazandığını söylüyor. Ancak Taliban ilerleyişine devam ederken turistler seyahat etmeyi bıraktı.

35 yaşındaki Asif, “Bu ziyaretçiler benim müşterilerimdi” diyor. “Bana ödedikleri parayla evvelden ailemi beslerdim. Artık en yeterli günüm bana yalnızca 150 afgani kazandıracak. Şu anda iki kattan fazla artan yakıtımın maliyetini karşılamaya bile yetmiyor.”

Taliban’ın toplumsal hayat üzerinde de yıkıcı bir tesiri oldu. Asif, “İnsanlar evvelden her Cuma gecesi partiler verirdi – müzik dinler ve dans ederdi – eğlenirdi. Bunların hepsi artık büsbütün yasaklandı” diyor.

“Her iş kolu kayıplardan hissesini aldı.”

4 Temmuz prestijiyle, ABD ve NATO birliklerinin Afganistan’ın en büyük hava üssü Bagram’ı, ki son yirmi yıldır ABD liderliğindeki tüm operasyonların merkeziydi, terk etmelerinden iki gün sonra, Taliban, doğum yerleri ve eski kaleleri olan Kandahar vilayetindeki Panjwai bölgesini ele geçirdi.

Bir haftadan kısa bir mühlet sonra, ülkenin en büyük hudut kapısını, İran’la olan ticaret yolunu ve ana liman İslam Kala’yı denetim ettiklerini açıkladılar. Ayın üçüncü haftasında, Taliban Afganistan’ın sonlarının yüzde 90’ına ve ülkenin yüzde 85’ine komuta ettiğini sav etmişti. Hükümet bu tezleri reddetti – ve bunları bağımsız olarak doğrulamak imkansız – ve hala daha kalabalık olan kentleri elinde tutuyordu.

Asif, Taliban’ın denetimini sağlamlaştırmasıyla insanların konutlarında saklandıkları yerlerden çıkmaya başladıklarını söylüyor. Kimileri, Taliban’ın süratli adalet dağıtımını ve idare biçimini daha evvel hiç deneyimlememişti.

Asif, “Suç üzere hususlarda çok süratli karar veriyorlar” diyor. “Bürokrasi yok, bürokrasi yok – her türlü sorun günler içinde çözülebilir – ve hiç kimse rastgele bir karara itiraz edemez.”

Ayrıyeten zekat da toplarlar, bunlar çoklukla insanların hasadının yaklaşık yüzde 10’u yahut gelirin bir kısmı kadardır. Fakat Taliban, onları esasen kendi kullanımı için vergilere dönüştürüyor.

Asif, “bütün malların fiyatlarının uçmasının” yanı sıra dış ve iç ticaretin kısıtlanması ve iktisadın sıkışmasının öbür bir finansal baskı oluşturduğunu söylüyor. Kamu işleri durmuş.

“İnsanlar zati çok yoksuldu, çalışma fırsatı ve yatırım yok” diye ekliyor.

Fakat kimileri Taliban idaresini daha evvel görmüştü.

Jan, “İdeolojileri ve kanıları tam olarak (İslam) Buyrukluğu vakitlerindeki üzere. Hiçbir şey değişmemiş” diyor ve ekliyor:

“Taliban, İslam Emirliği’ni tekrar kurmak için çok şey feda ettiklerini, bu yüzden bir kenara atılamayacağını söylüyor. “

Jan, Taliban’ın yaşadığı bölgedeki tüm okulları kapattığını söyledi. Rastgele bir eğitimin İslami Şeriat kanunlarının katı yorumlarına nazaran olması gerektiğini söylüyorlar. Mahallî halk için birçok kaygı kaynaklarından biri.

1996’dan 2001’e kadar olan idareleri sırasında, Taliban bayanlar ve kız çocukları için eğitimi ve çalışmayı yasakladı ve sıhhat hizmetlerine erişimlerini kısıtladı. İktidardan uzaklaştırılmalarından beri, bayanlar yine kamusal omurdaki yerlerini aldı, parlamentonun dörtte birini oluşturdular.

İlköğretimdeki kızların sayısı yüzde 50’ye yükseldi, lakin ortaokul sonunda bu sayı yüzde 20 civarındaydı. Bayanların hayat beklentisi 57 yıldan 66 yıla çıktı. Göstergeler nispeten zayıf, fakat düzgüne gerçek eğilim vardı. Lakin artık yalnızca gerileyeceklerine dair endişeler var.

Geçen hafta batıda Herat’ı ve bir milyondan fazla insanın birlikte yaşadığı stratejik ve sembolik açıdan değerli kentler olan Kandahar ve Laşkargah’ı aldılar.

ABD Hava Kuvvetleri, Afgan ordusunu akınlarla destekliyordu. Fakat kalan son yabancı güçlerin 11 Eylül’e kadar ülkeyi terk etmesi planlanıyordu. Bu tarih, El Esas’ın ABD’deki 11 Eylül ataklarının 20. yıldönümü. Usame Bin Ladin ve öbür El Esas yöneticilerini barındırdığı gerekçesiyle Taliban’ı iktidardan uzaklaştırmak için ABD liderliğindeki Afganistan işgalini başlatmışlardı.

Çatışmalar sivillerin de ölmesine yol açıyor. BM, Ağustos ayının birinci haftasına kadar geçen bir ay içinde 1000 sivilin öldürüldüğünü söylüyor. Yüzbinlerce insan meskenlerini terk etti.

Taliban artık Kabil’de. Ülke genelinde karar sürdükleri yerde, değişiklikler ortada.

Jan, “Yaşamak için boyun eğmek zorundasın” diyor. “Onlara karşı çıkmaya yürek edemezsiniz. Onlara karşı hiçbir şey söyleyemezsiniz. Şayet ‘evet’ derlerse, ‘evet’ demelisiniz. ‘Hayır’ derlerse, ‘hayır’ demelisiniz” diyor.

Nooria, endişenin karar sürdüğünü söylüyor. “İnsanlar rahatlamış üzere görünse de, onlarla konuştuğunuzda önemli telaşları olduğunu anlıyorsunuz. Birlikte oturuyoruz, Allah’a onları bizden alması için dua ediyoruz.”

Güvenlik nedeniyle isimler değiştirilmiştir.

Taliban’ın denetim ettiği yerlerde yaşayan Afganlar anlatıyor: “Ne derlerse onu yapmak zorundayız”