Türk Kültüründe Bayanın Saçları Çok Şey Anlatır: 12 Hususta Uygur Bayanları

Uygurların “Sümbül saç” diye isimlendirdikleri uzun ve gür saçlar Uygur
bayanlarının hoşluk sembolüdür. Gerçekten Uygur kızlarının uzun saç bırakma ve
onu tanelere ayırarak örme adeti çok eski devirlerden kalmadır. Asırlardır devam
eden bu adetlerde bir grup kurallar şekillenmiş ve bu saç örgüleri sayılarına nazaran
farklı bir mana kazanmıştır

Uygurlarda evlenmemiş kızların saçı onbir, onbeş, on yedi, yirmi bir, hatta
kırk bir tane olarak tekli örüıür. Asla çift örülmez. Evlenmemiş kızların bir de
kahkül saçı olur. Ense kısmındaki saç ustura ile devamlı kazılif. (günümüzdeki
modem saç modalarında da görüldüğü gibi). Maksat evlenene kadar daha gür saçlara sahip olmaktır. Bu kazıma evleneceği güne kadar devam eder. Evleneceği günün bir gün öncesi son sefer kazılır.

Evlendiğİnin sonraki günü yahut bir kaç gün sonra gelin kızın alnındaki kahkül
saçı ortadan ikiye ayırılarak geriye taranır. On beş, on yedi yahut yirmi bir taneye bölerek ördüğü uzun saçları ise evlendikten sonra iki tane yani bir çift olarak örülmeye başlar. Saçının çift örülmesi ise evli olduğuna işarettir.

Mesela Uygur muharriri Zordun Sabır‘ın “İzdiniş” romanında bir hanıma ilişkin şöyle
kısa bir tasvir vardır: “O ince, orta uzunluklu idi. İki tane örülmüş kalın uzun saçı
kalçasından geçiyordu. Bu saçlar kunduz tüyü üzere kara ve parlaktı.” Bu cümlede evli sözü geçmemesine karşın tasvirin evli bir hanıma ilişkin olduğunu saçının iki tane örüldüğünden anlamamız mümkündür. 

Genç bayanın saçını bu halde örebilmesi için düğünü takibeden bir kaç
gün içinde “Saç Koşak Toyu” diye isimlendirdikleri saç düğünü (töreni) yapılır. Bu törenden sonra evli bayan saçını iki tane örmeye başlar.

Torun sahibi olmuş bayanların Balaçuk‘lu saçı yahut ceviz topuzu saçı olmaz.
Uzun saçını iki tane örerek onu “saç tenge” dedikleri altın yahut gümüşten yapılmış
pullarla birleştirirler.

Kocasından ayrılan ya da kaybeden genç bayanlar “cuvan” diye isimlendirilir. Onlar ceviz
topuzu saç koymakla birlikte saçını beş, yedi yahut dokuz… tane olarak tekli sayıyla
örerler.

Çocuk sahibi olunca da “balaçuk saç” diye isimlendirilen bir modeli uygular.
Örülen uzun saçın bitimine genç bayanın sahip olduğu çocuk sayısını söz eden minİk örgüler eklenir. Süs olarak ceviz topuzu da yapılabilir.

Saçını bir tane ören hanımlar oburların gözünde kendine koca arayan
bayan olarak görülür ve bu bayana âlâ gözle bakılmaz.

Uygur hanımlarının saç bakımında da kendilerine has teknikleri vardır.
Asırların birikimi ve deneyimleriyle saçı muhafazanın çeşitli prosedürlerini keşfederler.

Saçı beslemek ve rengini yoğunlaştırmak için kullandıkları sistem şudur: badem ve şeftali çekirdeğini ateşte yakarak yarı yakılmış çekirdeği küllenmemiş haliyle merhem haline getirirler ve saçlarına sürerler. Bu merheme “Yağlakar” derler. Uygur hanımları Yağlakar‘ın saçlarını gürleştirdiğine, canlandırdığına inanırlar.

Yağlıkar‘ı yalnızca saçlarına değil, kaşlarına da sürerler. Hatta yeni doğmuş kız bebeklerin kaş ve saçlarına sürerek onların da büyüdüklerinde kara kaş ve kara saçlı olmalarını sağlarlar. Bunu şu biçimde uygularlar: Yeni doğan kız bebeklerin saçları kırkıncı gününü doldurduğu günden itibaren kazınır. Bir yaşına hatta iki üç yaşına kadar sık aralıklarla tekraren kazınarak yağlakar sürülür

Saçlarının çabuk uzaması için kullandıkları bitkilerin başında ise zeytin yağı gelir. Yılın dört mevsiminde her vakit kullandıkları ve hiç vazgeçemeyecekleri bir de jöle kıvamında merhem vardır ki, ismi “yelim“dir. 

Yelim dedikleri bu merhem iğde ağacının son baharda salgıladığı sıvısıdır. İğde ağacı postunun yarık delikleri ortalarından kazıyarak çıkardıkları bu
sıvıyı doğal jöle yerine kullanırlar. Bu Uygur hanımları için en yaygın kullanılan doğal saç besleyicisi ve kremidir.

Saçları ortalama kalçalarına ve hatta dizlerine kadar uzun olan Uygur kızları için bu uzun saçlara bakmanın ve onu her gün teker teker örmenin pek kolay olmayacağı da bir gerçektir. Yelim hanımları bu problemden kurtarır. Saçın dağılmasını önlediği için yelim kullanıldığında haftada iki kez tarayıp örmek kâfi olur. Seyahate çıkan bir Uygur hanımının yanına alacağı birinci eşya yelimdir

Bir çeşit yeşil ot olup Uygur hanım ve kızların doğal kaş ve göz
kalemi sayllır. Bu doğal kalem kullanıldığı vakit izi en az bir hafta silinmez.

Uygurlar bu hiç bir yan tesiri olmayan asmanın kaşları ve kirpikleri beslediğine ve sık sık kullanıldığı takdirde yeni kaş ve saç çıkardığına da inanırlar. Bunu küçük kızlardan 70’li ninelere kadar herkes kullanabilir. 

Kaşlara Osma kullanmayı kutsal bildikleri için kullanan bayana kimse makyajlı hafif bayan gözüyle bakmaz.  Osma‘yı kışın kullanmak için hayvan (daha çok keçi) yağıyla asma suyunu karıştırarak koruma ederler.

Saç örgülerinin sayılarının 7,9,11,17,41, olmasının sebebi ise Uygurlar
bu sayıların uğurlu olduklarına inanırlar. Yani Uygurlarda “dokuz” sayısının
uğurlanması Şamanizm devrinden kalmadır.

 Eski Türklerde 10 (11), ve 40 (41) rakamları en büyük sayı sayılarak sonsuzluğun sembolü olduğundan saç tanelerinin sayısı da bu uğurlu sayılara dayanmaktadır.

Yarattıkları giyim ve süslenme üslubu etrafları ve komşu ülke hanımları bilhassa de Çinli kadınlar tarafından beğenilir, benimsenir ve taklit edilir.

Gerçekten Çin tarihinin en parlak periyodu olan Tang devranında Uygur kıyafetlerinin Çin’de yüz sene moda olduğu Çin kaynaklarında kaydedilmektedir.

Kaynak

UYGUR KÜLTÜRÜNDE SAÇ ÖRGÜLERİ VE MANALARI
Dr. Gülzade TANRIDAĞLI