Obsesyon Haline Gelmişti! 90’lar Hollywood’unda Neden Daima Melek ve Şeytan İmgeleri Vardı?

Sürekli ortalığı karıştıran şeytanlarla başlayalım, daha eğlenceliler ve daha fazla kişiliğe sahipler. Şeytanlar kelam konusu olduğunda, ekseriyetle savaşa, saf bir ruhun yozlaşmasına yahut dünyanın büsbütün sona ermesine neden olmak isterler. Ya da statükodan bıkar ve aksiyon yaratmak isterler. İmaller bu kaosu sunmayı severler.

Örneğin ünlü yapımlardan End of Days‘de şeytan figürü, bir deccal yaratmak ve dünyanın sonunu getirmek için bir bayanla birlikte olmak için uğraşıyor.

‘Şeytanı bol olan’ sinemaların babası olarak Al Pacino, The Devil’s Advocate‘ta Keanu Reeves’e deccali yaratması için azap ediyor.

Spawn’da, cehennemden gelen bir iblis, şeytani bir orduyu Armageddon’a götürebilmesi için Spawn’a harika güçleri veriyor.

İnsanların travmalarını güzelleştirmelerine, vefattan sonraki hayata geçmelerine yahut insan olarak büyümelerine yardımcı olmak istiyorlar. 

Nicolas Cage’in City of Angels‘da bir melek figürü olarak, ölmekte olan insanları huzur içinde öbür dünyaya götürmesi buna örnek olan üretimlerden.

Ben Affleck ve Matt Damon, Dogma‘da, yalnızca Cennete geri dönebilmek için bir savaş başlatıyorlar. Fallen‘da da cennetten yeryüzüne inen meleğimiz daima olarak ölümlü insanları tesiri altına alıyor , böylelikle insanları öldürmeye devam edebiliyor.

Yine The Prophecy’de Christopher Walken ise, cennette büyük bir iç savaşı kazanmak için, bir insan ruhu bulmaya çalışıyor.

Ghost‘ta Demi Moore’un, Heart and Souls‘da Robert Downey Jr.’ın korunması yahut Robin Williams’ın Cuba Gooding Jr. tarafından What Dreams May Come‘da cennete yönlendirilmesi akıllara birinci gelen örneklerden.

90’lar Hollywood’unda, kötülüğünden düzgün olmak için vazgeçebilecek bir şeytan yoktur, lakin bir meleğin dünyanın kötülüklerine yenik düşme bahtı her vakit vardır. 

O zamanki Amerikan kültürü bağlamında bakıldığında, bu, vaktin öncelikle beyaz, orta sınıf ana akım izleyicilerinin memnunluğu ve güvenliğine ait genel bir güvensizliği yansıttığı sav ediliyor.

Ya da her şeyin yoluna gireceğine dair rahatlatıcı bir teminat verip bir meleğin ruhlarını kolladığı algısı yaratılıyordu.

90’lar Hollywood’u da insanların, dünyanın sona erdiğine ikna olduğu bir vakitte, kitle bağlantı makinesi trajedilerini bir çeşit rahatlatıcı ve hakikaten uzaklaştırıcı bir şova dönüştürdü: Bir çeşit sinema kilisesi oluşturdu.