Stanford denilince akıllara daima hapishane deneyleri gelir fakat Walter Mischel tarafından gerçekleştirilen bu deney de tarihte çarpıcı bir tesir yaratmıştır! Enteresan deney vaktinde çok ilgi gördü ve değişik noktalara parmak bastı. Buyurun ayrıntılara… 👇
Kaynak: https://www.simplypsychology.org/mars…
Walter Mischel ve grubu, “marşmelov deneyi” için birçok 4 ve 5 yaşlarında olan yüzlerce çocuğu test etti.
Bu deney aslında epeyce kolay bir süreçten oluşuyordu: Çocuklar sırf bir masa ve sandalyenin bulunduğu bir odaya alınıyordu. Odadaki masanın üzerinde bir tabak ve bir marşmelov bulunuyordu.
Mischel, küçük çocuklara dilerlerse çabucak marşmelovu yiyebileceklerini söyledi…
Ancak eğer o gidip gelene kadar sabrederlerse, döndüğünde iki tane alabileceklerini söyledi.
Elbette bu teklifin akabinde çocuklar sabretmek için ya gözlerini kapattı ya da saklambaç vb. oyunlar oynadı.
Şarkı söyleyenler yahut ayakkabı bağcıklarını tekrar tekrar bağlayanlar bile vardı!
Kendilerini marşmelovu yememek için meşgul tutan stratejiler bulan çocukların, beklerken daha az zorluk yaşadığı fark edildi.
Ancak bu deney, çocukların eğlenceli reaksiyonlarından fazlasıydı.
Bu testi başarılı tamamlamanın bir çocuğun okuldaki, iş hayatındaki ve hatta hayattaki muvaffakiyetinin birinci göstergelerinden biri olabileceği argüman edildi.
Mischel, geçen 13 yılın akabinde artık lise son sınıf öğrencisi olan birinci deneklerinin izini sürdü.
Ve sahiden de marşmelov testinde gösterdikleri muvaffakiyetin akademik hayatına da paralel olduğu keşfedildi.
Küçükken testte beklemekte zorlanan çocukların hem mesken hem de okul hayatında problemleri vardı.
Bu birinci çalışmada Stanford anaokuluna kayıtlı 90’dan az çocuk yer almıştı. Lakin ilerleyen yıllarda ikinci kere gerçekleştirilen çalışmada farklı sonuçlar elde edildi.
2018 yılında tekrar yapılan marşmelov deneyinde farklı etnik kökenlere ve ebeveyn eğitim seviyelerine sahip 900’den fazla çocuk denek yer aldı.
Araştırmacılar bu sefer daha değişik bir gerçek keşfetti: Zevkleri erteleyebilen çocuklar, hayatta da daha uygun ilerliyordu.
İkinci sefer tekrarlanan deneyde elde edilen en değişik bulgu ise katlanan mükafatı beklemek, çoğunlukla orta yahut üst sınıfa has bir davranış biçimiydi.
Bu da demek oluyor ki, verilen kelamların tutulmadığı ve sefaletin olduğu bir yerden gelen çocuklar önündeki ikramı direkt yemeyi tercih ediyordu: Bu daha inançlıydı.
Siz bu deney hakkında ne düşünüyorsunuz? Yorumlara buyurun…
